PERSPEKTYWA INSIDERSKA: CO LUDZIE POWIEDZĄ?

„Co ludzie powiedzą?” – to polski tytuł znakomitego, brytyjskiego serialu komediowego “Keeping up appearances”, opowiadającego o pani Hiacyncie Bukiet. Jej mąż naprawdę nazywa się Bucket („wiadro”), ale ona upiera się przy wymowie francuskiej – „Boucquet”, czyli „bukiet” (w zestawieniu z imieniem wychodzi z tego poetycki „Bukiet Hiacyntów”). Mimo że pochodzi z klasy robotniczej, wciąż udaje – dość zresztą nieudolnie – zamożną arystokratkę, karykaturalnie naśladując akcent i zwyczaje z wyższych sfer. Pan Bucket, dopóki może, stara się przymykać oko na tę całą błazenadę, a gdy sytuacja zaczyna go przerastać, zwyczajnie chowa głowę w piasek.

By zrozumieć, dlaczego wspominam angielski serial komediowy sprzed ćwierćwiecza, musimy cofnąć się do epoki międzywojennej. Po I wojnie światowej w Wielkiej Brytanii zdano sobie sprawę, że Imperium jest nie do utrzymania na dłuższą metę, a rolę głównego motoru gospodarki, odgrywaną dotąd przez starą arystokrację z majątkami pochodzenia feudalno-kolonialnego, przejęło mieszczaństwo, z którego wyrosła osławiona zachodnia klasa średnia. Ludzie ci zaczęli zarabiać na tyle dużo, by móc pozwolić sobie na wygodne życie i regularne odkładanie jakichś tam sum, ale przynajmniej o rząd wielkości zbyt mało na podjęcie poważniejszych inwestycji czy też korzystanie z prawdziwego luksusu. Otrzymawszy tradycyjne, brytyjskie wychowanie i zasmakowawszy odrobiny pieniędzy szybko poczuli się jak lordowie. To, że do arystokratów brakowało im mniej więcej tyle, co dzisiejszym team leaderom z centrów outsourcingowych do Richarda Bransona, zdawało się nie docierać do ich świadomości. To właśnie tę grupę społeczną parodiowała postać Hiacynty Bukiet. Ją również wybrała sobie na grupę docelową firma Rover.

Historia Rovera to historia tejże warstwy społecznej. Marka od lat 20-tych bazowała na ludziach, w których żyłach nie płynęła bynajmniej błękitna krew, ale którzy osiągnęli większy czy mniejszy sukces materialny. Duma nie pozwalała im przestąpić progu salonu Austina, Morrisa czy Forda, ale samochody prawdziwie luksusowe pozostawały całkowicie poza ich zasięgiem. Przykładowo, państwo Bucket / Bouquet, sportretowani przez BBC w latach 1990-95, jeździli Roverem 216, który był przemetkowaną odmianą Hondy Ballade upodobnioną co nieco do Rovera 800 i dość hojnie doposażoną w elektryczne gadżety oraz chromy, skórę i drewno (opcjonalnie), ale w swej istocie pozostającą niedużym sedanem segmentu C ze skromnymi silnikami 1,3 lub 1,6 litra.

Dziś jednak chciałbym przestawić model o kilkanaście lat młodszy i z nieco wyższej półki – Rovera 75. Z zewnątrz nie wydaje się on niczym wyjątkowym, prawdziwą oryginalność pokazuje dopiero z perspektywy insiderskiej.

Wnętrze Rovera 75 łączy elementy różnych epok, ale na tle bezpośrednich rywali wygląda niezwykle dostojnie i konserwatywnie. Jak przystało na tę markę usiłuje sprawiać wrażenie czegoś znacznie droższego niż faktycznie jest, jednak w przeciwieństwie do żałośnie snobistycznej bohaterki serialu robi to przekonująco i z wdziękiem, nie pozostawiając przy tym wątpliwości co do swojego brytyjskiego pochodzenia. To właśnie stylistyce oraz bogatemu wyposażeniu samochód zawdzięcza to, że w większości publikacji przyporządkowuje go do segmentu E, a nie D. Do niemieckich królów klasy wyższej odrobinę brakowało Roverowi gabarytowo, również jego ceny były niższe (w 2004 roku wynosiły 17-24 tys. funtów), ale klasyczne do bólu i pełne odwołań do przeszłości wnętrze nadrabiało wszystko z nawiązką. Oczywiście, nie wszystkie wersje wyglądały tak jak na zdjęciach – biała skóra i drewno były zastrzeżone dla tych najdroższych – ale kremowe tarcze wskaźników i piękny, analogowy zegarek na środku deski rozdzielczej wyglądają superelegancko nawet na tle czarnego tworzywa (choć oczywiście w takiej specyfikacji samochód traci wiele ze swojego charakteru). Niezależnie od doboru materiałów wnętrze sprawia wrażenie autentyczności – mimo że wielu ludzi nazwie jego stylistykę pretensjonalną, to „bogatych” dodatków nie można uznać za dorzucone na siłę, ani za zaprojektowane w złym guście. Wręcz przeciwnie – to, czego tutaj brakuje, to właśnie odrobina fantazji w rozplanowaniu czy wyglądzie poszczególnych elementów.

Państwa Bucket / Boucquet najprawdopodobniej nie byłoby stać na Rovera 75 – wszak w serialu jeździli poprzednikiem o dwa segmenty niższego modelu 25. Nie można jednak wykluczyć, że na widok kokpitu flagowego okrętu Rovera pani Hiacynta byłaby skłonna namówić swego zrezygnowanego męża na zapożyczenie się, albo poczekać na pojawienie się ofert na rynku wtórnym. Niestety, serial zakończył się w roku 1995, na trzy lata przed prezentacją modelu, a wiek głównych bohaterów sugerował, że kolejnego samochodu mogą już nie potrzebować. Być może to było problemem Rovera: po z górą siedmiu dekadach jego grupa docelowa – snobistyczna, brytyjska klasa średnia i prawie-średnia – po prostu wymarła śmiercią naturalną. Dzisiejsi poddani królowej Elżbiety są już zupełnie inni – nie zadają sobie co minutę pytania „co ludzie powiedzą?” i dlatego owa kolejna z wizytówek angielskiej motoryzacji, jaką był konserwatywny family saloon, podzieliła los British roadstera i odeszła w niebyt, ogromnie zubażając naszą ukochaną różnorodność automobilizmu. Nie wspominając o udziałowcach, pracownikach i kooperantach jej producentów…

Wszystkie trzy fotografie w artykule są zdjęciami prasowymi producenta.