KONFRONTACJE: EUROCZWORACZKI

39 Comments on “KONFRONTACJE: EUROCZWORACZKI”

1. Mój tata miał kiedyś Evasiona przed liftem, benzyna z gazem (chyba 2.0, ale nie jestem pewien). Zapamiętałem ten samochód jako bardzo komfortowy, cichy, i dynamiczny. Jako dziecko siedząc w drugim rzędzie czułem że mam ogromną przestrzeń z każdej strony. Poza tym samochód był świetnie wyposażony – klimatyzacja (manualna), wszystkie szyby w prądzie (łącznie z uchylnymi w 3 rzędzie), welurowa tapicerka. Pod względem niezawodności było całkiem dobrze, tata narzekał tylko na szybko zużywające się elementy zawieszenia (co potwierdza artykuł). Podsumowując, myślę, że Eurovany były dobrymi autami w swoim segmencie i czasach, ale strasznie szybko zniknęły z dróg
   Zaskakuje mnie jak bardzo można upodobnić takiego minivana do reszty linii modelowej marki jedynie zmieniając reflektory i grill.

   • No i to jest najlepszy dowód, jak skala odniesienia zmienia odczucia 🙂 Bo dziennikarze narzekali właśnie na hałas, a osiągi rzędu 16 sekund do setki w wersji podstawowej i 11 w najlepszej nawet wtedy nie oszałamiały. Ale w naszym kraju mieliśmy inne wspomnienia, więc i inne odczucia 🙂

2. Oj, samochody te, a konkretnie Fiata Ulysse pamiętam bardzo dobrze i w dzieciństwie zrobił on na mnie wrażenie, którego z dzisiejszej perpektywy nie zrobiłby pewnie nawet Maybach, ale po kolei…

   Mój ojciec na przełomie lat 80-tych i 90-tych pracował w Ambasadzie Francuskiej w W-wie, gdzie do jego obowiązków należała m.in. opieka nad należącą do ambasady flotą samochodów. Z racji tego, że w owych czasach realia warsztatów i serwisów (nawet ASO) znacznie odbiegały od obecnych, a osób mówiących w nich w jakimkolwiek obcym języku, a tym bardziej francuskim próżno było szukać, bardzo często zdażało się, że ojciec w ramach przysługi zajmował się serwisem również prywatnych samochodów dyplomatów i innych pracowników ambasady. W ten właśnie sposób w ok. 94-95 r. przyjechał pod dom należącym bodajże do attache ds wojskowych nowiutkim białym Fiatem Ulysse. Do dziś nie wiem co francuskiego dyplomatę skłoniło do zakupu akurat włoskiego z czworaczków (było to o tyle dziwne, że z tego co pamiętam wszyscy zatrudnieni Francuzi kupowali wówczas wyłącznie samochody produkcji francuskiej, a sama ambasada aż do połowy lat 90-tych programowo kupowała do użytku służbowego wyłącznie Renault, wspierając państwową firmę).

   Tym niemniej niewiele samochodów kiedykolwiek wywołało u mnie taki opad szczęki. Z perspektywy FSO 125p, Poloneza i innych samochodów wypełniających ówczesne ulice, samochód przypominał pojazd kosmiczny, z mnóstwem przycisków i wyświetlaczy (ten kto żył w tamtych czasach i na co dzień jeździł produktami z KDL może sobie przypomnieć jakie wrażenie robił zwykły wyświetlacz komputera pokładowego lub elektroniczny zegarek z termometrem), czy drążkiem zmiany biegów umieszczonym wysoko w desce. Największe wrażenie zrobił na mnie jednak szkalny dach panoramiczny, bo pierwszy raz zobaczyłem wtedy w samochodzie coś tak niesamowitego.

   • Wszystkie Eurovany były produkowane we Francji, w tej samej fabryce (SEVEL Nord). Znaczek Fiata to być może kwestia chwilowej dostępności albo lepszych warunków zakupu, ale auto na pewno nie było mniej francuskie niż Evasion i 806 🙂

   • Z tym preferowaniem samochodów francuskich przez Francuzów to bym nie przesadzał. W 1978 byłem na wymianie młodzieży licealnej w Le Mans (Tak zwiedzaliśmy tor!) I moi gospodarze posiadali DWA samochody: Fiat 500 i Mirafiori. Nawet pytałem czemu nie francuskie, a zawolaowana odpowiedź sugerowała brak zaufania do francuskiej jakości. Pewnie wyjątek potwierdzający regułę:)

3. Ja bym bardzo chętnie przygarnął kiedyś Phedrę V6, bo bardzo mi się podoba, ale takie auto byłoby dla mnie jeszcze mniej sensowne niż jakiś duży sedan z V8, bo prawdopodobnie nigdy nie wykorzystałbym jego możliwości. I myślę, że wielu ludzi tak ma – no fajne, ale po co aż takie?

   • Bo fajnie się nimi jeździ, ja 95% przebiegu Vanem robię sam 🙂

4. Rzeczywiście Eurovany zniknęły z ulic bardzo szybko. Niestety co do ich samych nie mogę zbyt wiele powiedzieć, gdyż w rodzinie z tego segmentu mieliśmy tylko Renault Espace (II i III) oraz Voyagera z 2005 roku.

   Co do samej idei minivanów – jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ludziom niespecjalnie przypadły do gustu. Pudełkowate formy przywodzące na myśl dostawczaki z bocznymi szybami nie miały szans z bardziej zwartą stylizacją SUVów, jakkolwiek mniej praktyczne by nie były. Mi osobiście dużo lepiej jeździło się minivanami – Espacem z 2002 roku przejechaliśmy trasę Edynburg-Warszawa (i z powrotem) trzy razy – ilość miejsca, widoczność, ogólny komfort to mistrzostwo. Klimatyzowany schowek też robił wrażenie, podobnie jak patent z elektronicznym prędkościomierzem, w którym po zjeździe z Wysp wystarczyło przełączyć jednostkę i cyk, mamy prędkość w kilometrach 😀

5. Mnie z kolei zaciekawiło jakim cudem AŻ tyle się ich sprzedało. Umówmy się: rodzina 2+1 czy 2+2 nijak takiego auta nie potrzebuje. Nawet dla rodziny 2+3 niekonieczne jest posiadanie tego typu pojazdu. A jaki odsetek stanowią rodziny 2+3 wzwyż i to jeszcze z odpowiednim budżetem?
   Poza tym, jak lubię niemal wszystkie samochody (z wyjątkiem SUVów), tak muszę przyznać, że o ile minivany potrafiły wyglądać ładnie (np. takie Mitsubishi Space Runner, czy od biedy Toyota Matrix), to jednak vany ciężko narysować atrakcyjnie. Chociaż, przykładowo, taki C4 Picasso albo fenomenalna Previa 1 się bronią. Ale 4 z artykułu… Moim zdaniem były mało atrakcyjne,a najgorzej wyszły tylne lampy, nieproporcjonalne i umieszczone optycznie za nisko.

   • C4 Picasso to minivan. Grand Picasso to także minivan.

   • Jako osoba, która w 2008 roku szukała nowego vana przybliżę nieco kulisy decyzji z tego czasu. Potrzebowaliśmy auta, w którym w drugim rzędzie zmieszczą się dwa foteliki a między nimi na środku będzie pełnoprawne miejsce dla dorosłej osoby. W tym czasie sporo jeździliśmy w szóstkę (razem z dziadkami) w trasy wakacyjne po Europie. Przegląd rynku w 2008 roku ograniczył nasz wybór do trzech propozycji: Citroena C8, Renault Espace i Kii Carnival. Citroen okazał się dla naszych potrzeb za wąski (dorosły między fotelikami nie miał miejsca dla siebie). Renault Espace nie dało się przejechać w czasie jazdy próbnej, nie było takiego auta do jazdy próbnej w całej Polsce. Wybór padł na Kia Carnival. W tym czasie miała silnik diesla 2.7. Kosztowała wtedy niecałe 120 000 zł. Życie potwierdziło, że był to dobry wybór a auto jest do dzisiaj z nami (jako samochód firmowy w naszej działalności).

6. Jeżdżąc po Białorusi miałem czasem wrażenie, że większość powstałych egzemplarzy jest obecnie w tym kraju. Są wszędzie. Obie generacje, ale głównie peugeot i citroen.

7. Jeżdżę Lancia Phedra 2.0 HDI 136 KM. Można załadować trójkę dzieciaków, żonę i teściową jak trzeba ;). Mieszczą się foteliki wózki i bagaże. Lodówkę też zmieści. Wyciszenie jak w dostawczaku. Siedzisz jak w autobusie. 6 biegów daje radę na autostradzie. Fajny wóz.

   • To jak najbardziej prawda – tyle tylko, że niewielu ludzi wozi samochodem lodówki na co dzień. Stąd mała popularność gatunku.

8. mi bardzo sie podobaja Eurovany, sa tez bardzo porzadnie ocynkowane, no wiec co moze pojsc nie tak? ano francuska elektryka…
   mialem Evasiona 2.0 XU10, kupilem ze zdechlym silnikiem, za cos kolo 1100zl, przyholowalem Kadettem zajezdzajac przy tym silnik w Kadecie 🙁 (nie wiem czemu umarl, temp w normie caly czas byla, a zaczal dymic) no i wymienilem ten silnik (omordowalem sie przy tym strasznie), choc chcialem zalozyc tam XUD9, no ale Zonka nie chciala dizla no bo to bedzie duzo palic (trudno sie nie zgodzic), a ze Evasion mial gaz no to znalazlem nawet taki silnik co nie jest zbyt latwe, bo 1.8 sa dosc popularne a 2.0 niebardzo i kosztowal az 500zl (chyba z Xantii albo XMa) ale wcale rewelacyjny nie byl, no ale i tak najgorsza byla elektryka przez ktora pare razy stanal, nie chcial zapalic, albo szarpal, przerywal, ogolnie stracilem do niego zaciecie… kupili oczywiscie “Ruscy” oni je wszystkie wykupuja, bo na prawde buda jest rewelacyjna i ma to bardzo dobre zadatki na dlugowiecznosc, ale pewnie tam zakladaja XUDy i maja spokoj 😉

   Fiaty miewaly fiatowskie silniki 1.6 te z serii 128, widzialem takiego i raczej nie byla to przerobka, taka wersje chcial bym miec 🙂

   pozatym nie wspomniales Szczepanie o Jumpy/Expercie/Scudo ktorych pewnie nawet wiecej sie sprzedalo, a produkowala je ta sama fabryka przeciez

   Tak czy siak Voyagery mk1 i mk2 sa najladniejszymi minivanami

   • Ta, kadetem…
     Producent Nex… Kadeta nie przewidział że będzie ciągnięta tak duża masa! ?

     • Cieniasem 900 przyholowalem Xantie jakies 40km i nic mu sie nie stalo 😉

     • Citroenem C15 – benzynową holowałem po górkach zdechłą Evasionkę 40km… Nic nie klękło 🙂 poza linką holowniczą.

9. Głowy sobie za to nie dam uciąć, ale wydaje mi się, że Eurovany wystartowały prawie równocześnie z trio Jumpy/Scudo/Expert i od samego początku były projektowane wspólnie.

   Choć styczności z opisywanymi modelami nie miałem to myślę, że moje wrażenia z użytkowania od 2 lat Scudo z 2001 mogą być nieco podobne. Wnętrza są praktycznie identyczne, patrząc z przodu też można się pomylić. Gama silników bardzo podobna. Różnice oczywiście za przednimi fotelami choć dostawczaki mogły mieć z przodu 3 miejsca.

   Generalnie auto kupiłem do wożenia materiałów do remontu domu. Miałem sprzedać już rok temu, ale jakoś się zasiedział 🙂 . Moje upodobania do włoszczyzny kazały wybrać Scudo, ale powiedziałbym, że robi wrażenie zdecydowanie bardziej francuskiego.
   Nie mam tu na myśli tylko tego o czym pisze Szczepan: ,,kilka symbolicznych drobiazgów potrafi zmienić tożsamość auta – a to dzięki temu, że owa tożsamość siedzi wyłącznie w naszych głowach”. Gałki od świateł i wycieraczek obsługuje się troszeczkę inaczej, nawet klakson nie jest na kierownicy, silnik mimo oznaczenia JTD jest francuski (chyba wszystkie były).
   Co ciekawe w pracy mam styczność z Citroenem Jumperem, a w nim z kolei czuje się włoszczyznę 🙂 . Ciekawie się podzielili przy projektowaniu dostawczaków.

   • Fakt, że takich spraw jak umieszczenie przycisku klaksonu raczej nie różnicuje się w modelach produkowanych na jednej taśmie – ja miałem na myśli raczej różnice stylistyczne.

     • ale jakims cudem bywaly te Fiaty z Fiatowskimi silnikami

10. Jako posiadacz nowszego z czworaczków kilka słów (wyszło tego dużo, ale skoro autor tak “cienko” potraktował 2 generację, to uzupełniam 😉 :
    O czymś takim myślałem już na etapie 2+2, miałem serdecznie dość wpychania 2 fotelików do tyłu. A posadzenie dodatkowej osoby pomiędzy- tragedia w większości normalnych aut. Dodatkowo jednak czasami trzeba jakieś większe rzeczy przewieźć (choćby wózki, rowerki, nowy mebel)- suma summarum wyszło mi, że przydałby się pojazd “lepszy” od kombiaka. Pierwszy wybór Sharan (stara wersja) lub coś z jego bliźniaków, gdzieś tam majaczyło mgliście Scudo/Jumper. Kiedyś przy okazji przeglądu na stacji spytałem wprost czy mogą doradzić coś (przecież mają kontakt z masą aut). Okazało się, że jeden z pracowników stacji ma C8 z 3l silnikiem. Od tego momentu “zachorowałem” (była taka jedna piękna Phedra, z białym wnętrzem (jak to by teraz wyglądało ?; )) wszystkimi bajerami-ale się spóźniłem). Faktycznie wybór wtedy (5 lat temu) był słaby, szczególnie że miałem konkretne wymagania: Benzyna, z jak największą ilością dodatków/miejsc (na ON było więcej ale też słabo w porównaniu do Sharana, krajowe były zazwyczaj 5os z kratką, a wszystkie w okolicy przebiegu wymagającego wymiany sprzęgła,filtru DPF). W końcu po roku znalazłem C8, z bajerów 3xszyber, radio z dużym ekranem, od razu z LPG. Jedynie na granicy schudł o 40000km i zgubił opony zimowe (znalazłem pierwotną ofertę, wystawioną 10 dni przed moim zakupem od pośrednika)
    Wnioski: masa miejsca w środku dla 7 osób, rzeczy przewiezionych – od groma (łącznie z drewnem do pieca, łódką-wewnątrz (trochę przeszkadza “wąskość” między nadkolami, ale to nie dostawczak 😉 ). nakręcone własnoręcznie ponad 100000km. pali ok 12L (2L silnik) (był okres gdzie dzień w dzień robiłem minimum 150km). Ma swoje gabaryty, ale niewiele różni się nimi do SUVów a daje większe możliwości (w łagodnym terenie też, bo jednak ma spory prześwit).
    Koszty (poza typowym przeglądem po zakupie, legalizacją butli itp): klocki, oleje (trzeba dolewać), Sprzęgło (podobno było oryginalne jeszcze), pożałowałem po zakupie konserwacji podwozia (było ok) i w tym roku okazało się, że jednak gdzieś dostała się woda do progu.
    W ostatnim czasie jest większy wysyp tych aut (C8,807, Ulysse, Phedra)-wszakże to już mija minimum 7 lat od zakończenia produkcji, więc zachód sprzedaje. Taki sam efekt widziałem w przypadku rodziny Sharana kilka lat temu.
    Ostatnio z ciekawości zajrzałem do kilku salonów Citroena- jeszcze są dostępne części, w tym nawet akcesoria ( np bagażniki rowerowe wewnętrzne) i jest na stronie. Tu kilka słów o wersjach (rożnie to można było wybierać):
    -poza różnymi silnikami (Fiat i Lancia miały własne) były wersje z 5/6 biegami i automat.
    -raz ok 2008 było odświeżenie C8 i chyba 807 (więcej chromu)
    – klima – mogła być lub nie
    – elektryczne szyby z tyłu – tak samo
    – elektryczne drzwi boczne – jw (ich otwieranie to swoisty pokaz “światło i dźwięk”, brakuje tylko mgiełki unoszącej się spod auta wtedy 😉
    – fotele: przednie mogą być obracane, w środkowym rzędzie, środkowy jest “inny” od bocznych i tylnych (to jest zamienne), z tyłu mogą być 2 fotele lub ławka 3 os. Ważna uwaga, o ile składanie foteli jest “proste” to ich wyjęcie, włożenie – można zaoszczędzić na siłce, każdy waży po 20kg, a środkowy więcej ! Fotele mogą być z rożnych materiałów (najprostsze i dziwaczne kolory w Fiacie), były też wersje bardziej elegancje “Pullman” – i wtedy auto mieściło 6 osób (nie było środkowego fotela) (czasami w podłodze brakuje szyn- zależnie w jakiej wersji było auto)
    – szyberdachy (odsuwane) – widziałem bez, z 3, ale i z 1 na środku , jak i tylko z przodu. był prototyp ze szklanym dachem
    – koła 15 lub 16
    – czujniki z przodu i lub tyłu
    – bardzo różniło się radio i możliwości ( od najprostszego- bez kolorowego wyświetlacza, po kolorowy wyświetlacz, z obsługą nawigacji (fabrycznej), dyskiem HDD, dodatkową zmieniarką płyt, możliwością odczytu płyt z MP3.
    – można było mieć fabryczną kamerę cofania
    – na ekranie do 5km/h można odtwarzać filmy
    – Dość późno wprowadzono BT i USB.
    wygląd: z przodu podoba mi się 807, z tyłu C8 (i po prawdzie wszystkie z czworaczków różnią się tylko przodem i tyłem (plus logo na kierownicy, w radio)

    Czy jest to dobry materiał na “Yongtimera” -tak, jeśli nie zmienią się przepisy ( na gorsze) i ktoś ma teraz chęć i czas na “doposażanie” lub kompletowanie (póki jeszcze jest sporo używek i coś zalega w magazynach części).
    Tu większym “białym krukiem” niż topowa doposażona Lancia, czy C8 (fiaty były słabiej) jest wersja “dostawcza”. Z zewnątrz żadnych różnic, ale w środku jest kratka za fotelem kierowcy, oraz podłoga bez mocowań foteli.
    Inną ciekawostką są wersje dla inwalidów: rampa najazdowa z tyłu (osoba na wózku wjeżdża do środka i jest “mocowana” za drugim rzędem siedzeń, lub fotel wysuwany przez boczne drzwi. Były jeszcze wersje dla francuskiej Straży i Policji, A i dość często spotykany “camper” na bazie C8/807 (podnoszony dach/namiot, i zamiast prawego tylnego fotela- rozkładany blat z umywalką/kuchenką i stolik

    • Przepraszam za potraktowanie II generacji po macoszemu – artykuł w zasadzie miał być o pierwszej, ale dodałem więcej kontekstu (bo kontekst to główna racja bytu Automobilowni). Bardzo dziękuję za wyczerpujący opis – nie ma to jak posłuchać (przeczytać) kogoś z praktycznym doświadczeniem.

      • Więc może idź za ciosem i cz II?
        Mój opis i wrażenia siłą rzeczy skażone są brakiem obiektywizmu (jako posiadacza). Choć widzę też i minusy:
        – wymiana żarówek przednich – makabra
        – lusterko do obserwacji wnętrza- trzeba jednak odwracać głowę
        – kapliczka (kontrolki) przed kierowcą- żywcem z SC
        – automatyczne wycieraczki- żeby je wyłączyć, trzeba je załączyć (robią 1 cykl pracy) i dopiero wyłączyć
        – mimo rozbudowanego radia – zapamiętuje 3x po 6 stacji ( nie ciągiem, trzeba przeskakiwać “grupa”/kanał- czyli prościej skanować zakres.
        – Radio wymaga osobnej karty SIM, nie da się “sterować” własnym telefonem. Można dokupić BT -ale to wymaga odblokowania, i pozwala na puszczanie audio z/do telefonu
        – uchwyty na napoje w stolikach, chłodziarka – mają otwory na mini puszki/kubki
        – wspomniana waga foteli i zajmowane przez nie miejsce
        – Roleta zakrywająca bagażnik przy 5 miejscach, jest “psu na budę” jak chce się założyć 2 dodatkowe fotele, dodatkowo wtedy za nimi robi się dziura, którą zakrywa – nie roleta, a dodatkowa półka (jak się ją ma). A samej rolety nie da się nigdzie zamocować(choćby złożonej), jak się rozłoży te 2 dodatkowe fotele. Ba, nie mieści się za tymi fotelami, bo tam bagażnik się zwęża- najlepsze miejsce na jej transport, jak się nagle rozłoży wszystkie 7 foteli? – za przednimi, pod nogami.
        – Siatka oddzielająca “bagażnik od osób” – da się zamocować tylko za 2 rzędem. Po wyjęciu wszystkich foteli – trzeba samemu kombinować, by nic nie poleciało do przodu.
        (i też brak miejsca na wożenie złożonej, mieści się jednak za 2 rzędem na podłodze)

        i crem de la creme – kanał powietrza do tyłu jest poprowadzony PRZEZ PRZEDNIE DRZWI. Tak dosłownie. Efekt jest taki, że jak uszczelki się “sklepią” od zamykania, to do tyłu ledwo co dochodzi.Zimą kończy się na wożeniu koca i okrywaniu

        Jako ciekawostkę można dopisać, że mimo kilkuletniej luki po zakończeniu produkcji, każdy z producentów jednak ma coś aktualnie w ofercie co by mogło plasować się jako C8/807/Phedra/Ulysse (choć nie zawsze to jest podane wprost). To odpowiednio:
        SpaceTourer – C8
        Traveller -807
        Ulysse – Talento (choć znacznie większy)
        Phedra- Voyager

11. Pozwolę sobię pierwszy raz skomentować artykuł Pana Szczepana. Czytam odkąd pamiętam, ale komentuje pierwszy raz.
    Osobiście nigdy nie widziałem najmniejszego nawet sensu posiadania tak dużego auta – zakup Lancii Lybry w kombi po urodzeniu córeczki już wydawał mi się niepotrzebny, wszak do almery 3d też dało się zmieścić, jednak wygoda posiadania dużej przestrzeni uzależniła mnie tak bardzo, że aktualnie cisnę na codzień Grand Voyagerem. I nie zamienię go na nic innego, no, może na nowego Chryslera Pacifica, ale to jak będzie mnie stać. Auto bardzo wygodne, w mojej konfiguracji – 4 kapitańskie fotele + gargantuiczny bagażnik jestem w stanie przewieźć wszystko, wszędzie, zawsze. Jak potrzeba jechać w 7 osób – cyk kanapę wyciągam z garażu, montuje w 3 rzędzie i każdy jedzie wygodnie. Jak trzeba przewieźć coś cięzkiego – guma na podłogę i ładować można póki się resory nie ugną. Pozycja za kierownicą idealna, widać wszystko do okoła, więc mimo 5m długości i prawie 2m szerokości zaparkować można na każdym normalnym miejscu (ku zdziwieniu i niedowierzaniu “paniuś” w przerośniętych SUV-ach które nie potrafią zaparkować nie zajmując przy tym 1,5 miejsca, mimo posiadania kamer, systemow, czujnikow itp)

    Wiem, że jeszcze dłuugo w Polsce auto będzie wyznacznikiem jakiegoś wyimaginowanego statusu społecznego, ale nadal nie moge wyjść z podziwu, że ludzie wolą SUVy i inne wynalazki. I żeby nie było – jeździłem i nowymi suvami i nowymi miejskimi i wieloma starymi autami. W żadnym nie było mi tak wygodnie.

    • Żadnego prawdziwego vana nie testowałem z pozycji jakiegoś doświadczenia (w 1998r. tata miał przez chwilę Hondę Shuttle, ale to były pierwsze miesiące mojego prawa jazdy i bardziej fascynowała mnie tam automatyczna skrzynia niż vanowatość, więc wiele się nie wypowiem). Na pewno to nadwozie superpraktyczne, ale sęk w tym, że większość ludzi wcale nie uważa tego za najważniejsze – i stąd taki właśnie trend rynkowy.

      • Mogę udostępnić DGC do przejażdżki z testem w Krakowie, tylko musiałbym wiedzieć wcześniej – jest potwornie brudny 🙂

      • Bardzo dziękuję!! Chętnie się spotkam, ale to dopiero po moim urlopie, czyli w sierpniu. Można prosić o maila przez formę kontaktową?

    • Ale to, że samochód to symbol statusu, męskości, bogactwa, zaradności, aktywności i miliona rzeczy więcej to nie jest tylko polska cecha.

      A co do nikłej popularności – powtórzę po raz enty moje zdanie, że samochód to nie jest wybór racjonalny tylko racjonalizowany (przynajmniej w większości przypadkow 😉

12. Ale to kwestia spokrewnienia z Citroenem – każdy zmieści lodówkę. A nawet słonia (w lodówce). Przewoziliśmy pełnowymiarową Saxo. Citroeny chyba od 2CV tak mają!

13. ja mieszcze Traktorka-kosiarke w Astrze F kombi 🙂

14. Minivany są pakowne i użyteczne, mają doskonalą widoczność, ale jednak nie dla każdego wygodne.
    Np SUVy oferują pozycję jak w osobówce, tylko wyżej, a w minivanach jednak bardziej jak na stołku, co nie każdemu odpowiada.
    Poza tym opisywanym autom jednak bliżej do dostawczaków niż osobowych, a SUVy jednak wywodzą się wprost od osobówek.
    To chyba jedne z przyczyn, że SUVy są bardziej popularne.
    A co do zastąpienia minivanów kompaktowymi minivanami to chyba oprócz tego że tym ostatnim było bliżej do osobowych, to jeszcze kwestia wymiarów. Te kompaktowe vany z czasem urosły, obecnie są większe od eurovana.
    No i kwestia tego jeśli rzeczywiście ktoś potrzebuje auta siedmiomiejscowego, to jednak lepszy będzie van typu mercedesa klasy v lub po prostu chrysler Voyager. Inne minivany są do takich potrzeb zbyt małe.

15. Ja chciałbym się jeszcze odnieść do programów motoryzacyjnych w telewizji tamtych lat, ponieważ wbrew pozorom było ich całkiem sporo. Ja sięgam pamięcią do około 98-99 roku, kiedy to praktycznie każdego dnia tygodnia leciał jakiś program o motoryzacji. I tak, w poniedziałek Auto-Mix na TVP1, w którym był ten sam lektor co w kilka lat starszym programie Automania. We wtorek 4×4 na Polsacie o 14:30, w samym programie był wtedy też kącik na temat problemu roku 2000, potem w środę o tej samej porze Motowiadomości o sportach motorowych, w czwartek wieczorem magazyn Auto na TVP2, w sobotę powtórka 4×4 w paśmie porannym, a w niedzielę po południu lub wieczorem na TVP1 program MOC prowadzony przez Krzysztofa Hołowczyca (później jeszcze Tomasza Czopika). Najciekawsze zawsze dla mnie były relacje z targów i rajdów.

    • Prawda. W tamtym czasie samochodami fascynowały się miliony, więc byłoby co najmniej dziwne, gdyby media nie chciały tego wykorzystać. Jeszcze kilka lat później powstał cały motoryzacyjny kanał – TVN Turbo.

16. Prawdopodobnie jestem jedynym człowiekiem na świecie, który jako nastolatek miał nad łóżkiem plakat Eurovana. A wszystko przez to, że mój tata zaproponował, że oprawi mi w ramki kilka z moich plakatów z Moto Magazynu. Niestety plakaty były dwustronne i po fakcie okazało się, że zamiast motocykla BMW w jednej z ramek znalazł się Peugeot 806 Surf. Dokładnie chodziło o to zdjęcie: https://s31.wheelsage.org/format/picture/picture-preview-large/p/peugeot/806/peugeot_806_19.jpg Nawet go polubiłem, a z dzisiejszej perspektywy wygląda całkiem stylowo.

    Normalne wersje Eurovana niestety rzeczywiście są dosyć nudne (za wyjątkiem tego wspaniałego Roland Garossa z artykułu). Nie wydaje mi się jednak, aby nudziarstwo było przyrodzoną cechą wszystkich vanów. W tej klasie było przecież wiele ciekawie stylizowanych modeli: pierwszy TransSport, pierwsza Previa, Multipla. Nawet pierwszy Sharan w chwili premiery wyglądał interesująco. Mam wrażenie, że to sami producenci uczynili swoje modele nudnymi w kolejnych generacjach.

17. Mnie z kolei zastanawia sukces Renault Espace. Oczywiście sama idea tego typu samochodu ma (a przynajmniej wówczas miała) swoje uzasadnienie i niepodważalne atuty. Natomiast sama postać i konstrukcja Espace już taka nie jest – dla mnie to jest świetny przykład na to jak mieć dobre założenia i zniweczyć je w praktyce. Dziwna konstrukcja nośna (jak kit car) której konsekwencją była wysoko umieszczona podłoga, co utrudnia wsiadanie i załadunek. Niewygodna pozycja za kierownicą (mam 176 cm czyli w okolicach średniej a nie mogę się tam wygodnie usadowić)
    i koszmarne prowadzenie przypominające bardziej łódź motorową (wrażenia wizualne zza kierownicy to potęgują). Żeby nie było, można takie auto dobrze zaprojektować i dla mnie osobiście ideałem jest Nissan Quest vel Mercury Villager – na stosunkowo niewielkiej powierzchni udało się rozplanować ogromne i dobrze rozplanowane wnętrze z naprawdę niską krawędzią załadunku i płaską podłogą . Wsiadanie tak łatwe , że ma się wrażenie , że samochód sam przyjmuje Cię w swoje objęcia. Do tego przyjemne i pewne prowadzenie na drodze. Na tym tle Espace od pierwszej do trzeciej generacji to totalna porażka (z kolejnymi nie miałem styczności)

    • Co do Espace: ono po prostu było pierwsze w tym segmencie (w Europie). A że jak kit car – owszem, bo konstruowała je Matra, czyli specjalista od małych serii.

      • Mam świadomość obu faktów, pierwsza generacja rozumiem ale kolejne ? Wtedy już było w czym wybierać. Wygląda to na efekt owczego pędu 🙂

      • Jasne, jak ktoś jest pierwszy, to potem wszyscy kojarzą i idą automatycznie do niego. Dlatego dla firm tak ważne jest, żeby wyprzedzić konkurencję.