KONFRONTACJE: JAPOŃSKIE KLASYKI

67 Comments on “KONFRONTACJE: JAPOŃSKIE KLASYKI”

1. To ja będę pierwszy – Toyota Celica I generacji z lat 1970-77 – ciekawsza i bardziej finezyjna niż Capri, czy Manta, a przy tym naprawdę niewiele ich zostało.

   • Celica to ciekawa propozycja. Z Toyot ja dodałbym jakiegoś Crowna, ale pewnie jest zbyt oczywisty.
     Impreza jest niezaprzeczalnie ikoną, ale w moim prywatnym rankingu zdecydowanie wygrywa Lancer.

     • Ja bym dodał, obok Crowna, Cressidę pierwszej generacji. Byle tylko ODROBINĘ poprawić jej koła. Wówczas wygląda bardzo ładnie, ale to osobista słabość. No i zawsze podobała mi się Camry V20 – krytykowana w chwili debiutu za konserwatywny wygląd, dzisiaj, dzięki niemu, wygląda z daleka na YT i ten design bardzo dobrze zniósł upływ czasu.
       Ale ja jestem dziwny i lubię pudełkowy wygląd starego Accorda, Camry, Crowna czy nawet… Crowna – Victorii z lat 80-tych. Przy czym japońskie auta, projektowane w “amerykańskim” stylu miały moim zdaniem więcej polotu / lekkości niż oryginalne amerykańskie, znacznie bardziej ociężałe i większe od tych pierwszych.

     • Lancer był dla zawodowców, Impreza ponoć łatwiejsza w opanowaniu, no i chyba bardziej “ikoniczna”, jak to się dziś mówi. Ale fakt, że jako maszyna rajdowa Mitsubishi chyba jednak wygrywało.

   • Rzadkość to wielka zaleta praktycznie wszystkich japońskich klasyków (ale też i wada, ze względu na brak części 🙁 )

2. Jeśli chodzi o toyotę to dodał bym trochę łatwiej dostępna i otoczoną kultem ae86. Niby zwykłe małe coupe, ale w porównaniu do innych wersji nadwoziowych ceny są abstrakcyjne.

   • Hachi Roku to jeden z bardziej oczywistych kandydatów, tyle że w zestawieniu Toyotę zajęło już 2000 GT 🙂

3. Ja od siebie bym dodał do listy tzw. “ABC cars”, czyli Autozam AZ-1, Honda Beat, Suzuki Cappuccino. Każdy z nich powstał w okresie japońskiego boomu gospodarczego i zwinął się z rynku w momencie nastąpienia recesji i znacznego spadku sprzedaży. Każdy z nich reprezentuje również inne podejście na skonstruowanie sportowego Kei-cara, i w swoim garażu marzeń chciałbym mieć wszystkie trzy, bo nie mógłbym się zdecydować tylko na jeden 🙂

   A z zaproponowanej przez Szczepana listy oprócz oczywistych “blue chips”, bardzo podoba mi się Honda S500-800, która, co ciekawe, w wersjach S500 i S600 miała napęd łańcuchowy, dopiero ostatnia S800 miała już klasyczny napęd wałem. Bardzo mi też robi Lexus LS400, którego wolałbym posiadać od ówczesnej S-klasy i BMW serii 7. Dwusuwowe Jimny to za to fajny cymesik, zapomniałem o jego istnieniu z tym silnikiem, a lubię dwusuwy 🙂

   • ABC cars to świetny temat na osobny wpis. Dzięki za inspirację 🙂

4. W przypadku Hondy dodałbym innego duchowego następcę S500, czyli Beat.
   Do tego Nissanową trójkę retrofuturo dziwadeł: Figaro, Pao i S-cargo.

5. Ja bym dorzucił Isuzu 117 Coupe, Mazdę Luce Rotary Coupe, Eunos Cosmo i oczywiście Toyotę Century V12.

   • Century to klasa sama dla siebie

6. Jesli chodzi o klasyke na naszym polskim poletku to zdecydowanie Corolla e8 diesel przepiekna, az strach 😉
   A tak globalniej to Honda NSX tez ma potencjal na klasyka.
   I moze tak przewrotnie, jakies Toyoty Mirai czy inne FCHV poprzez analogie do Cosmo. Choc tutaj mam pewne watpliwosci, bo liczba egzemplarzy pewnie bedzie znacznie wieksza, a aparycja pragmatyczna, a nie sportowa.

   • Wodór to super rozwiązanie, o ile przebije się politycznie. Bo w przezwyciężenie technicznych trudności oczywiście wierzę, o ile nikt nie będzie tego blokował.

     • Muszę polać wiadrem zimnej wody – na dzisiaj wodór to rozwiązanie jeszcze mniej super od baterii. W sumie na dzisiaj jedyna zaleta to czas tankowania krótszy niż czas ładowania baterii… No i mniejsze problemy w przypadku zapłonu 😉

7. Proponuję do zestawu następujące graty z Japonii: Honda 1300 Coupe (1969-1972) – zgrabne małe, stylowe autko, z kuriozalnym silnikiem czterogaźnikowym o mocy aż 115 koni, chłodzonym – ta dam! – powietrzem. Sprzedawano ją niestety tylko w Japonii i Australii. Tym pojazdem Honda wjechała w prawdziwy wyczyn.
   Jako kolejna przychodzi mi na myśl Mazda R130 Luce Rotary Coupe – zjawiskowy pojazd zaprojektowany przez Giugiaro w 1969 roku, wyprodukowany w jakimś tam 1000 egzemplarzy i sprzedawany tylko na rodzimym rynku. Osiąga w ojczyźnie bajońskie kwoty.
   No a GT 86? A Miata? A NSX? A… itd. Dużo tych fajnych aut tam było.
   A, no i jeszcze “kolekcjonerski” najnowszy duży Land Cruiser 300 prosto z salonu. Podobno jest na niego czteroletnia kolejka.

   • 1300 to pierwsza “pełnowymiarowa” Honda, więc model bardzo ważny. Co do czteroletnich kolejek – nie myślałem, że jeszcze ich dożyjemy, ale jak widać…

8. Powiedzmy, że dopiszę kilka samochodów, bo można i kilkadziesiąt, tylko kto to będzie czytał…
   Najbardziej zaskakuje mnie brak, choćby nawet w komentarzach, Supry. I to nie tylko Mk IV, która obecnie osiąga już astronomiczne ceny (wersja niezmodyfikowana, z turbo, w dobrym stanie, to już kwoty od ok. 400 tys. PLN wzwyż). Bardzo ładna Supra Mk II (Celica Supra w zasadzie) z R6 2,8 l. to samochód, którego zakupu byłem bliski kiedy dało się je kupić w granicach 30 – 40 tys. Teraz raczej trzeba szykować 2 razy tyle i ceny rosną (a dostępność części maleje, ale to inna sprawa). Piękny YT, niedługo już zabytek. Nawet III generacja modelu zwyżkuje cenowo i obecnie jest już pięknym, zabytkowym gran – turismo.
   Skoro o Toyocie to warto wspomnieć o Celice IV w wersji Carlos Sainz (2.0 turbo, 4WD, ok. 232 KM, w roku 1991. Powstało 5000 sztuk). Miałem okazję kupić piękny egzemplarz za 40 tys., jakieś 9-10 lat temu. Obecnie, w takim stanie, to minimum 100 – 120. Będzie jeszcze drożej.
   Lancer Evo już padł, ale pamiętajmy nie tylko o VI generacji; VIII, IX a nawet X generacja osiągają bardzo wysokie ceny i tańsze nie były i nie będą. A VIII powoli wkracza już w rejony youngtimerów. Starsze są nieco zapomniane, bo i rzadsze.
   Subaru to nie tylko Impreza; SVX ciągle jest względnie tanie i obecnie jest bardzo ciekawym autem, jako zabytek niebawem sprawdzi się znakomicie.
   Podobnie Mitsubishi 3000 GT – swego czasu niezwykle nowoczesne, potem zapomniane, teraz niestety ceny już idą znacząco w górę.
   Tak jak i Nissana 300 ZX. A poczekajmy kilka (no, jeżeli mowa o YT to kilkanaście) lat i to samo będzie dotyczyło 350 Z.
   Dalej – Mazda Eunos Cosmo (z lat 90-96). Pierwsze auto z GPSem, niestety produkowana tylko w wersji RHD, powstało niecałe 9 tys. egzemplarzy.
   No i Toyota Century czyli japoński Rolls Royce i jedyne japońskie V12. Powstało podobno ok. 100 egzemplarzy z kierownicą po lewej stronie. Nie wiem gdzie i jak w ogóle dałoby się je znaleźć – miały należeć do japońskich dyplomatów przebywających w krajach o ruchu prawostronnym. To z pewnością byłyby niesamowite zabytki; YT już spokojnie są.
   Toyota AE86 i Honda NSX zostały oczywiście wspomniane.

   Natomiast ceny zabytków japońskich są znacząco niższe, z nielicznymi wyjątkami (wspomniane Cosmo i 2000GT. Mazda 787 itp.), bo dużą rolę gra tutaj sentyment. Mercedes W124 kosztujący 60 tys. będzie miał swój odpowiednik w postaci japończyka za 35 albo i mniej. Czy jest lepszy? Absolutnie nie, ale jest tym autem, do którego wzdychali ludzie, przynajmniej w Polsce, wczesnych lat 90-tych.
   Dodajmy do tego słabą dostępność części do zabytków japońskich i mamy to co mamy. A bardzo wielka szkoda.

   PS.: “Lexus LS400 funkcjonował na rynku w latach 1989-94” – de facto do 2000 r. 2 generacja czyli przedliftowy UCF20 to tak naprawdę lekka modyfikacja UCF10 (z zewnątrz trzeba dobrze wiedzieć po czym je rozróżnić), nawet po lificie to był w zasadzie niemal ten sam samochód, chociaż tu już nie sposób ich pomylić. Oba były LS-em 400. Dopiero późniejszy LS430 się czymś de facto różnił.

   • Jedna z tych Century V12 LHD stacjonuje obecnie w Warszawie. Generalnie są 3 sztuki w Polsce i już bardzo niedługo pojawi się film o jednej z nich, myślę, że Szczepam podlinkuje 😉

     • Możesz sam podlinkować, ja nigdy nie ma nic przeciwko

     • Hmm… A nie na sprzedaż czasami? 😀
       Tak poważniej to zastanawiam się jak w ogóle seriwsować taki samochód w Europie. Oficjalnie Toyota ma części z centrali w Belgii, a czego tam nie ma to nie ma i tam są drzwi. No a przynajmniej tak miałem w dotychczasowych kontaktach z ASO.
       W centrali w Belgii zapewne nie ma do Century niczego co nie byłoby wspólne z innymi modelami, czyli zapewne prawie niczego w ogólności.
       Przyznaję, że Century chętnie bym się przejechał, albo chociaż do niej wsiadł…

   • O matko, zupełnie zapomniałem o 300ZX. Ależ to był sztos we wczesnych latach 90-tych. Do mojego sąsiada przyjeżdżał ktoś z rodziny takim autem. To moja niespełniona miłość, czasem przeglądam ogłoszenia, ale ceny już nie dla mnie…

     • Mnie 300ZX kojarzy się oczywiście z Jurkiem Kilerem, taksówkarzem numer boczny 7775 🙂

   • Przeczytać przeczytałem, ale trudno mi cokolwiek dodać 🙂

   • Propozycje ode mnie:

     Daihatsu Compagno
     Datsun 510
     Honda Z360/Z600
     Isuzu Bellett
     Lexus SC400
     Mazda Luce Coupe
     Mitsubishi Galant VR-4
     Nissan EXA
     Subaru XT
     Suzuki Whizzkid
     Toyota Celica RA25/28 liftback

     Ale Twoje też wyśmienite!

     • Bardzo miodne propozycje i ciekawe inspiracje przyszłych wpisów 🙂

     • Galant VR4 <3
       Ale który?
       Ten z początku lat 90-tych, dzięki któremu pojawił się potem Lancer Evo czy ten ostatni z podwójnie doładowanym 2.5 V6, dostępny również jako kombi czyli Legnum VR4?
       (Domyślam się że Legnum)

   • 3000GT to była taka trochę sztuka dla sztuki.
     Napakowane technologią GT, które obiektywnie jako auto sportowe nie zachwycało, nawet jako topowe VR4.
     Niemniej wspaniałe auto

9. Japońskim klasykiem lada moment będzie Prius 😀 I to niekoniecznie ten pierwszy o generycznym wyglądzie nikomu nic nie mówiący tylko właśnie druga generacja, która przez lata przeszła przeobrażenie w oczach “benzynogłowych”. Dlaczego? Po pierwsze – po jeździe na uberze mało który przeżyje, po drugie właśnie wspomnienia z powrotów i dojazdów z najlepszych imprez będą z priusami (jak kiedyś na zachodzie z budyniowymi mercedesami) a do tego dochodzi jego wyjątkowy wygląd, i to jak popularne stały się hybrydy, ostatni krok przed pełną elektryfikacją.
   A oprócz tego w cenę urosną jeszcze wszystkie prawdziwe terenówki – Patrol, Land Cruiser itd. Każda zachowana w miarę w oryginalnym stanie już teraz drożeje a jako weekendowy samochód nie zajechany na wyprawy do Gruzji czy Albani będzie osiągać naprawdę wysokie wartości. Właśnie dzięki temu poczuciu wolności, pewności i nie zawodności.

   • Podobno Priusy dwójki są wykonane typowo po japońsku i ciężkiej pracy się nie boją. Taksówkarze chwalą je za niezawodność. Nie dziwię się, na miejską taksówkę idealny wóz. Oszczędny, gabarytowo idealny.

   • O Priusie I to już 2,5 roku temu pisałem w serii o pomnikach, więc jak najbardziej uznaję jego doniosłość i potencjał kolekcjonerski.

   • Patrol i Land Cruiser jak najbardziej. One w sumie już od lat mają status legendy zostające wciąż w sprzedaży ( LC J70 i Patrol Y61 – ten w arabskiej specyfikacji ma 4.8 litrową R6 )

10. Gran Turismo na PSX: wówczas po raz pierwszy usłyszałem o czymś takim jak Nissan Skyline. Zresztą o wielu samochodach japońskich pierwszy raz wówczas usłyszałem (zobaczyłem i pograłem) bo japońszczyzna była w GT wyjątkowo bogato reprezentowana.
    Co ciekawe zachowanie samochodów tylnonapędowych w tej grze – pierwszej z serii – było wredne i nie wybaczało błędów. W dwójce i trójce to złagodzili ale pierwsze GT nie wybaczało błędów.

11. Land Cruiser J40

12. Najciekawsze japońskie klasyki to te, które nie przychodzą szybko do głowy 😉 Gama z lat 70 i wczesnych 80 jest bardzo ciekawa, stylistycznie amerykańska, w rozmiarze średnim europejskim, mechanicznie zrobiona po japońsku. Kiedyś chciałem kupić sobie Sapporo lub XT, ale co oglądałem to było zgnite jak siedem nieszczęść.
    Swoją drogą, ciekawym jest, że Honda jest uważana za najbardziej charakterną z japońskich marek samochodowych (bazując na Szczepanowej opinii) w momencie kiedy w świecie dwóch kół z silnikiem Honda jest obiektem podśmiechujek jako ta, która jajka ma tylko w lodówce i najbardziej szalona rzecz jaką potrafi zrobić to zejść z przejścia dla pieszych kiedy zielone światło już zaczyna migać 😉

    • O motocyklach się nie wypowiadam, bo się nie znam. Ale motocyklowy charakter na czterech kółkach jest czymś niespotykanym.

13. NSX, Supra i Prius II były wymienione. Do listy dorzuciłbym:
    – Subaru 360 – pierwszy kei car który był pełnoprawnym samochodem
    – Mazda Parkway – bodajże jedyny autobus z silnikiem Wankla
    – Acura/Honda Integra Type R – przez pewien czas najszybsze przednionapędowe auto świata
    – Lexus LFA – wprawdzie to wciąż świeże auto, ale chyba najbardziej wyjątkowy Lexus do tej pory. Murowany kandydat w przyszłości na najdroższe japońskie auto sprzedane na aukcji klasyków
    – Toyota Yaris GR – to też młode auto ale biorąc pod uwagę w jakich czasach powstało to jest to zdecydowanie wyjątkowy pojazd

    • Jeśli LFA, to może i RC-F?

    • O tak, Yaris GR ma spore szanse! Oglądałem z nim ciekawy odcinek Stacji Konserwacji. Biorąc pod uwagę jak ten Yaris jest wykonany, to za 15 lat prawdopodobnie zgnije 99% egzemplarzy, więc będzie to rarytas…

14. dobra, to ja też coś od siebie dorzucę 😉

    – Mitsuoka Orochi
    – Prince Gloria
    – Scion xB
    – Yamaha OX99-11

    • Mitsuoka jako marka to znakomity temat na wpis. Prince oczywiście też.

    • ohh Scion XB tak!! jak ja bym chciał go mieć <3 jeździ jeden taki po Lublinie

      • Sciony gdzieniegdzie się pojawiają w Polsce. Faktycznie, marka jako pomysł to ciekaw znak czasów (tzn. znakiem czasów była jej kompletna klapa).

15. A propos wyjazdu do Azji – pełna zgoda: Indie nie, Tajlandia nie, Laos nie. Może Wietnam? Może jednak Japonia (po grubszym przygotowaniu?). A ja zupełnie serio polecam Koreę Południową (heh, bo tylko tam byłem). Kraj bardzo nowoczesny, przełamany tradycją, trochę jak Polska – im się zaczęło powodzić gdzieś 30 lat temu. Do tego bardzo sympatyczni ludzie, nawet bez znajomości języka (bo jej nie ma) da radę – no tylko trzeba być otwartym na komunikację np rękami albo rysowaniem na kartce. Oczywiście przygotowanie potrzebne – żeby rozumieć dlaczego podajemy pieniądze albo kartę dwoma rękami itp. Dużo jest blogów i kanałów YT, można sobie darować część o K-Popie itp,ale sporo jest merytorycznych. Może na zachętę tu: korea-online kropka pl/wyjazd-do-korei . Byłem i tęsknię (!)

    • a dlaczego Tajlandia i Laos nie?

16. Tajlandia oblegana przez turystyczną stonkę, podróż statkiem ze smokiem na autentyczne tańce tubylców. Laos – bieda i wyjazd jak biali kolonialiści. Ale tak, to inna Azja, też może być, zwłaszcza jak się jest backpackerem i kręci żeby sobie poradzić (wtedy Laos bardziej). Wietnam i Indonezja też – tyle że to klimaty “tuk-tukowe”. Nie wiem co mysleć o Malezji. Japonia i Korea to dwa kraje takiej wyższej cywilizacji kompletnie odmiennej od naszej (wyższej = nie walczymy z tuk-tukiem tylko z guzikami na ubikacji). I z tych dwóch Korea jawi się jako bardziej przystępna. Ale tak, nie wrzucajmy tego do jednego worka, to zupełnie inne światy.

    • Wpis pod samym sobą, znowu. Jeśli byśmy chcieli poznać Azję z pomocą sensownego biura tzn że nam ktoś załatwia całość to rzeczywiście najlepiej Laos, albo Wietnam, albo nawet Tajlandia (byle z sensem) albo np. Filipiny (bardzo ciekawy i niezwykły kraj), Indonezja raczej nie (mogę się mylić), Malezja to zagadka. Z kolei taki wyjazd semi-samodzielny (w sensie ze nie na ostro plecakowy) to Japonia i Korea, z czego podejrzewam że Korea to niższa bariera poznawcza. Chin celowo nie wymieniam bo albo się tam chce pojechać albo nie chce, jak się chce to chyba z biurem bo nie kojarzę czy się można samodzielnie poruszać

      • Malezja to nowoczesność, rozmach, pociągi bez maszynistów wymieszane z tradycją i wielokulturowością (np. te pociągi bez maszynistów mają wagony tylko dla kobiet). Stolica to ogromny plac budowy.
        Bangkok to gigantyczna metropolia, 5 miejsce na świecie w kategorii “najwięcej drapaczy chmur”. Ludzie mili i dobrze nastawieni do turystów. Jedzenie genialne. Miasto kontrastów, w jednej toalecie walczysz z guzikami, w następnej celujesz do dziury w drewnianej podłodze. Oba kraje poza stolicami mają sto różnych oblicz, co miasto to zaskoczenie.

17. Co do japońskich staroci, zresztą tak samo jak i francuskich, to gwoździem do trumny jest dostępność części. Mam Camry 3 generacji (zwana kodowo XV10) – o ile sporadycznie trafia się zamienniki części eksploatacyjnych, tak niektórych po prostu nigdzie nie ma, nawet w ASO. Może w USA coś by się znalazło, ale słyszałem, że modele zbudowane w fabryce w USA nieco się różnią. Samochód przecież niespecjalnie stary – raptem 30 lat, a szukanie części do naprawy przypomina niekiedy poszukiwanie dziewicy na studiach.

    • Mam Camry V20, a więc drugiej generacji i jest nieco podobnie. Z tym, że generalnie części w USA są; sam kilka rzeczy ściągałem. Oba te modele były tam niezwykle popularne, co więcej na rynek USA tam też je budowano. Więc taka Camry będzie lepszym wyborem niż np. Carina czy inne podobne modele.
      Problem pojawia się np. w przypadku oświetlenia czy lusterek, bo modele z rynku USA się pod tym względem różniły.
      Ot. np. wkładu lewego lusterka szukam od półtorej roku bezskutecznie. Jedyne używki z rynku europejskiego są w kiepskim stanie i kompletnie nieakceptowalnej cenie.
      Z XV10 jest łatwiej, bo jakieś egzemplarze się jednak pojawiają i można albo kupić za grosze na części, albo szukać po szrotach. V20 prawie w ogóle nie ma. O V10 w ogóle nie wspominając.

      • ja to nie wiem ale nigdy z częściami nie mam większego problemu, nawet głowicę do Forda Tempo kupiłem na Olxie czy tam sprzedajemy za 250zł, komplet uszczelek silnika z USA sprowadzony kosztował łącznie jakieś 300zł, do Mercury Villagera elementy zawieszenia, poduszki silnika czy uszczelki pokryw zaworów były po prostu na allegro w normalnych cenach, no z 2x drożej niż do Astry ale nie zaporowych, tak samo filtr oleju do skrzyni automatycznej jakieś 120zł, do Forda Taurusa błotnik, maskę lampy chłodnicę kupiłem część w Radomiu na takim dużym złomie, część od jakiś rozbieraczy aut pod radomiem (wcisneli mi “na siłę” jeszcze skrzynię automatyczną za 200zł “bierz! zobaczysz zepsuje ci się i potem nie będzie” hehe także skrzynię nadal mam)
        to nie wiem co Wy tam psujecie czego się nie da zdobyć, różne rzeczy można też dopasować od czegoś innego np tłumiki, ja tam zawsze sobie dospawam jakiś tłumik z czegokolwiek co akurat było ładne niezgnite na złomie (właśnie muszę jakiś ładny końcowy tłumik do Zafiry znaleść bo przegnił, a nowy prawie 200zł – chore!!)

        jak się ma taki nietypowy samochód to podstawą jest mieć drugi na części, akurat Camry jest dość dużo i można bez problemu kupić za 2500-3000zł sprawnego zgnitego na części, na umowie wymyślić sobie jakieś dane najlepiej Ukraińskie i tego nikt nie sprawdzi i po problemie

        ciężko to jest z częściami do Japońskich traktorków, jak potrzeba jakiegoś wałka, zębatki czy coś to praktycznie nic niema (choć pewnie jak by bardzo chcieć to z Japońskich szrotów by ściągnął) ale można też dorabiać, nawet z dokumentacją jest problem a co dopiero z częściami

      • Benny – choćby łożyska McPhersona, albo przewody hamulcowe elastyczne. Łożyska są w dwóch wersjach, jedna jest dostępna, druga wcale, a montoważ używkę to głupota. Podobna sytuacja z tylnymi poduszkami amortyzatorów lub poduszką skrzyni biegów. Trzeba się mocno naszukać aby dorwać zamiennik. W Toyocie części czasami są dostępne, ale cena bywa mocno zaporowa.

18. Ja tak bez związku- na forum Historycy.org pewien użytkownik przytoczył interesujące dane, z których to wynika że w USA, w latach 20., było mniej więcej tyle samochodów na 1000 mieszkańców, co w niektórych krajach Europy Zachodniej we wczesnych latach 60. Ja wiedziałem że to w USA najszybciej pojawiła się naprawdę masowa motoryzacja, ale nie wiedziałem że była aż taka przepaść między USA a zachodem Europy (pomijam demoludy, bo to jeszcze co innego):

    “W 1921 r. w Stanach było niecałe 97 samochodów na 1000 mieszkańców.

    W 1960 r. w Belgii stosowna liczba to 102, we Francji 158, a w Zjednoczonym Królestwie 137.

    Obecny stan rzeczy, tj. naprawdę MASOWA motoryzacja, z ciężkimi setkami samochodów na 1000 mieszkańców, zaistniał dopiero w ciągu kilku ostatnich dekad. To w Stanach, które od zawsze ogromnie wyprzedzały w tym resztę świata.

    Granicę samochodu na dwóch ludzi w Stanach przekroczono w 1967 r. Wynik z 1972 r., 586 samochodów na 1000 mieszkańców, w zachodniej Europie osiągnięto dopiero w 2014 r.( https://www.energy.gov/eere/vehicles/fact-9…d-united-states ).”

    • Link który to źle się zamieścił: https://www.energy.gov/eere/vehicles/fact-962-january-30-2017-vehicles-capita-other-regionscountries-compared-united-states

    • Statystyki umieszczałem już nie raz. Pod koniec lat 30-tych w Stanach jeździło tyle samo aut, co w Polsce w 2000r. (tzn. 1 na 5 osób). Tyle że faktycznie przepaść była jeszcze większa, bo w dawnych czasach żyło dużo więcej dzieci, które wliczały się do liczby ludności, ale nie miały oczywiście praw jazdy. Gdyby podzielić liczbę samochodów na obywateli pełnoletnich, wyszłoby, że w Stanach przed wojną auto miała praktycznie każda rodzina (poza etnicznymi gettami, ale to osobne zagadnienie, które stało się poważne dopiero po II WŚ). Zresztą wystarczy wspomnieć, że jeszcze w latach 20-tych, przed kryzysem, amerykańska produkcja samochodów przekroczyła 5 mln sztuk rocznie!!

      Jest takie słynne zdjęcie bezrobotnej, przygnębionej kobiety z dziećmi, z czasów Wielkiego Kryzysu (https://allthatsinteresting.com/migrant-mother-photo). Powszechnie pokazuje się je jako obraz biedy w ówczesnych USA. Ale mało kto dodaje, że dziennikarz zrobił z nią wywiad i cyknął zdjęcie w momencie, kiedy ona czekała na swojego partnera, który naprawiał właśnie samochód, a w wywiadzie powiedziała, że sytuacja jest tak ciężka, że kupują już tylko podstawowe produkty, jak jedzenie, ubranie i benzyna. W Europie samochód posiadało kilka procent najbogatszych, w Ameryce bezrobotni robotnicy rolni uznawali benzynę za towar zupełnie podstawowy.

      I jeszcze jedno: kiedyś w ZSRR chcieli pokazać amerykański film “Grona Gniewu”, na podstawie powieści Steinbecka. Właśnie po to, żeby pokazać “amerykańską nędzę”. Dopiero po rozpoczęciu pokazów złapali się za głowę, bo tam biedni bezrobotni jeździli prywatnymi samochodami – i ludzie jak najbardziej to zauważyli, bo sami mieli rower za luksus. Film oczywiście zdjęto natychmiast, ale mleko zdążyło się rozlać.

      • To wszystko prawda, ale wynika to jedynie z odmiennego postrzegania samochodu w różnych państwach i kulturach. W pozbawionej dróg i infrastruktury II RP samochód był przejawem zbytku, w USA, podstawowym a czasami (jak w Gronach Gniewu) jedynym składnikiem majątku. Na tej samej zasadzie można powiedzieć, że w Turkmenistanie żyje się na bardzo wysokim poziomie, bo na tamtejszych stepach prawie każdy ma własnego konia, a w Europie na utrzymanie konia może sobie na pozwolić jedynie jakiś promil najzamożniejszych. Btw. ostatnio oglądałem dokument o bezdomnych w USA, gdzie większość z nich mieszkała w swoich samochodach na parkingach supermarketów.

      • To oczywiście prawda. Ale jednak traktowanie samochodu jako czegoś bardzo podstawowego świadczy o ogólnym poziomie rozwoju kraju – bo te miliony aut trzeba wyprodukować, choć w minimalnym stopniu serwisować, zapewnić im paliwo, drogi, itp.

        W Europie koń jest luksusem, bo nie ma już wolnych pastwisk, żeby mógł się paść, no i nie jest w stanie przynieść ekonomicznych korzyści, więc trzyma się go tylko jako fanaberię (z wyjątkiem super-specjalistycznych hodowli koni rasowych, wyścigowych, itp. – ale to też świadczy o bardzo wysokiej specjalizacji). W środowisku pierwotnym potrzeby i możliwości są inne – bardziej sprzyjają koniom niż samochodom. USA pierwszej połowy XX wieku tym bardziej zasługują więc na podziw, że jako pierwsze osiągnęły ten poziom, gdzie Ford V8 byłw zasięgu większej liczby ludzi, był łatwiejszy w utrzymaniu i przydatniejszy niż koń.

        P.S. USA lat międzywojennych porównujemy tu nie tylko do II RP, bo to była nędza gorsza niż Egipt albo Indie (to nie przenośnia, tylko konkretne liczby), ale nawet z Europą Zachodnią, gdzie poziom zmotoryzowania osiągał kilka procent amerykańskiego (w Niemczech 7 samochodów na 1000 ludzi, w Anglii i Francji do 20 – a w USA około 200).

19. Lexus LS400 to jedno z najfajniejszych aut wszechczasów. ? Wiem, że dla niektórych ludzi może być nudna, ale mnie się bardzo podoba. Uwielbiam szczególnie te tylne lampy w wersji USDM.

20. Honda N360 miala dwucylindrowy silnik chlodzony powietrzem, calkowicie inny od tego z S500

    • pewnie chciałeś napisać, że inny od tego z S360 (bo S500, to sprawa oczywista) – bo to faktycznie, pomimo podobnej pojemności, zupełnie inny silnik

      • Już poprawiłem, dzięki

21. mnie też bardzo ciekawi i bardzo lubię nie tylko motoryzację Japońską ale wszelkie Japońskie urządzenia, jakość i dbałość z jaką to wszystko jest wykonane jest aż niemożliwa do uwierzenia, szczególnie jeśli to się porównuje z naszą (wschodnią) “jakośią” bo to po prostu mimo 20, 30, 40 lat nadal działa i sobie z niczego nie robi, mam np taki traktorek Mitsubishi z lat 80 i tam w nim wszystko tak lekko i precyzyjnie i wygodnie działa, nic się nie zacina, z niczym nie trzeba walczyć, tego nie da się porównać z żadnym Ursusem, to po prostu przepaść

22. a co do moich propozycji autek które bym chciał mieć to dodał bym:
    – Subaru Libero (miałem ale i tak chciał bym 😉 )
    – Toyotę Land Cruiser (wiem było)
    – Scion XB (wiem było)
    – Nissan Bluebird (najlepiej U11)
    – Hondę Concerto
    – Suzuki Alto Hustle
    – Honda Civic 3 oraz UFO
    – Mitsubishi L300 4×4
    – Suzuki Samurai każdej generacji, no ale nie z dwusuwem jednak 😉 a ten nowy Samurai/Jimny jest cudowny!
    no i narazie starczy 😉

23. Tu padło tyle znakomitości jako propozycje japońskich klasyków, że w sumie ciężko byłoby mi coś nowego dodać.
    Chociaż dodam: jedną propozycję już teraz i jedną propozycję na “za 15-20 lat”
    Tym pierwszym jest Subaru Legacy Turbo- Po prostu, gdyby nie ten model to nie doczekalibyśmy się wszelkiej maści Imprez WRX/WRX STi
    Jako druga to Lexus IS F- jeden z kilku samochodów, będących przykładem,że można utrzeć nosa Niemcom w ich “koniku” czyli segmencie supersedanów klasy średniej. W zestawieniu z takim M3 E90/E92 czy C 63 AMG W204 wóz praktycznie niezniszczalny.
    Pierwszy “niedziadkowy” Lexus (w sensie taki sportowy tak na serio)
    Niedługo po nim pojawił się przecież cudowny LFA.

24. Skoro można komentować, to wrzucam trzy grosiki 🙂
    1. Zdjąłbym z listy Copena, a zamiast niego wstawił Ferozę. Moim subiektywnym zdaniem jest znacznie ciekawsza. Terenówka na ramie z silnikiem mającym odcięcie na 8500 obrotów, przednim zawieszeniem typu double wishbone z drążkami skrętnymi (sugeruję obejrzeć, jest no.. nietuzinkowe) i kilkunastu wersjom nadwoziowym w jednym egzemplarzu. Plus wersje specjalne z silnikami BMW i stylizacją Bertone. Co ważne – konstrukcja może dziwaczna, ale doskonale sprawdza się w praktyce, bo choć jest to typowa terenówka, to jednak dobrze jeździ i po asfalcie, i po terenie. A to jest sporą rzadkością w tamtej epoce 🙂

    2. Zamiast terenówki w przypadku Suzuki wziąłbym zdecydowanie Cappuccino. Jest autem podobnego typu, co Copen, ale moim skromnym zdaniem znacznie fajniejszym (znam oba). No i jest RWD. Alternatywa to X90, ale “kapuczina” jest po prostu ciekawsza według mnie.

    3. Można w ten sposób zwolnić Mitsubishi, na które wstawiłbym moją ulubioną Delicę AWD – czyli Buchankę, ale cywilizowaną 😉

    4. Z Mazdy to panie dziejku MX-5…

25. Kiedy byłem parę lat temu na objeździe Polesia, w jednym z noclegów był mechanik – i to miał naprawdę niezłą kolekcję starych motocykli i samochodów. Spojrzał na mojego wówczas 6-letniego Lancera i westchnął “Oooo, niezły klasyk.” Na moją nieśmiałą sugestię, że pojazd jest właściwie nowy odparł “Nie szkodzi, zobaczysz pan kiedyś. To ostatni japoniec z Japonii”.

26. To widzę, że jeszcze nikt nie wymienił serii Nissanów Silvia/200SX/240SX, oraz Mazdy Rx-7, które w epoce tuningu były mocno przerabiane i wersje bez modyfikacji będą bardzo unikalne za jakiś czas.