Podobno Polaków na zagranicznych wakacjach rozpoznaje się po skarpetkach noszonych do sandałów. Taka kombinacja, przez lata uznawana za straszny obciach, dziś zaczyna ponoć pojawiać się na pokazach mody haute couture (nie wiem, bo sam nie oglądam, ale tak mówią zorientowani). No cóż – nie od dziś wiadomo, że topowi projektanci mody nie kłaniają się obciachowi. Im głupszy pomysł, tym większy rozgłos i efekt marketingowy. Oczywiście pod warunkiem, że mówimy o designerach z ugruntowanym statusem supergwiazdy – bo gdy pokaże się tak przeciętny polski turysta, wszyscy stukają się w głowę i wyzywają od buraków.
Ja nie miewam tego problemu, bo nawet w gorącym klimacie rzadko chodzę w sandałach. Na południu Europy – zwłaszcza we Włoszech – już dawno temu zauważyłem natomiast całkiem inny, że tak powiem przeciwny trend, a mianowicie noszenie czarnych mokasynów bez skarpet, i to najczęściej w połączeniu ze strojem formalnym, np. garniturem. Kryte buty na gołych stopach i śródziemnomorskie upały średnio składają mi się w spójną całość, ale kimże ja jestem, żeby pouczać Włochów w kwestiach elegancji i mody? Sam należę raczej do tych, którzy potrafią włożyć jedną skarpetkę granatową, a drugą beżową, po czym stwierdzić że wszystko gra, bo w szafie leży druga taka sama para. Co ciekawe, mokasyny bez skarpet widuje się przede wszystkim u osobników wyróżniających się wyglądem: świetnie ubranych, zadbanych, tryskających energią i ogólnie wyglądających na tzw. Ludzi Sukcesu.
W dzisiejszych czasach Ludzie Sukcesu niemal na całym świecie jeżdżą wozami wyprodukowanymi przez niemiecki triumwirat Mercedes-BMW-Audi (czasem jeszcze Lexusami, ale w Europie rzadko). Kiedyś jednak mieli większy wybór i bywali bardziej patriotyczni – częściowo z uwagi na tradycję, a częściowo np. na politykę celną albo rozległość sieci dealersko-serwisowych. Dzisiaj chciałbym więc pokazać to, co włoscy producenci samochodów oferowali miejscowym amatorom mokasynów bez skarpet. Ponieważ Ludzie Sukcesu są zwykle stateczni, kompletując zestaw do artykułu ograniczyłem się do aut z dwiema parami drzwi. Jako epokę wybrałem z kolei początek lat 80-tych, bo wtedy w poszczególnych krajach wciąż spotykało się przede wszystkim auta lokalnych marek, a ich różnorodność była jeszcze spora (zwłaszcza że Fiat nie zdążył był jeszcze wykupić praktycznie całego krajowego przemysłu samochodowego). Do tego włoska motoryzacja znajdowała się wówczas w nie najlepszej kondycji: jej wytwory psuły się i straszliwie rdzewiały, dlatego do dzisiaj przetrwało ich niewiele – postrzegamy je więc jako egzotyczne i ciekawe. Dotyczy to zwłaszcza włoskich modeli z wyższej półki, których w ogóle niewiele produkowano. W Polsce nie znaliśmy ich w zasadzie wcale, a i na Zachodzie – oczywiście poza Italią – spotykano je nader rzadko. Zupełnie jak dżentelmenów w mokasynach bez skarpetek.
(więcej…)
