Wśród znanych mi korpoludków można znaleźć takich, którzy zazdroszczą prostym ludziom mieszkającym na wsi i żyjącym z tego, co urodzi im ziemia. Siedzą tacy w klimatyzowanym biurze, popijają firmowe, wegańskie latte z automatu, a kiedy w mieszkaniu wywali im korki, dzwonią na 112. Ale w kółko powtarzają, jak bardzo chcieliby „rzucić tym wszystkim i wyjechać w Bieszczady„. Zawsze jestem ciekaw, dlaczego żaden z nich jeszcze tego nie zrobił – przecież nikt nie zabrania…
Widziałem kiedyś taki mem: walący się szałas na połoninie, obok spocony brodacz dźwigający dwa wiadra wody ze studni i podpis „W ŻYCIU W BIESZCZADACH NAJGORSZE JEST TO, ŻE NIE MA SIĘ OPCJI BY RZUCIĆ TYM WSZYSTKIM I WYJECHAĆ W BIESZCZADY„. Korpoludek, jeśli tylko naprawdę zechce, zawsze może zamieszkać w szałasie, ale zmiana w drugą stronę jest znacznie trudniejsza. Zaiste, największym i najbardziej niedocenianym luksusem jest wolność wyboru.
My, Polacy, zazdrościmy np. Niemcom. Oni za średnią pensję mogą kupić ponad 2.200 litrów benzyny, my – tylko 700. Na nowego Golfa z salonu pracują ledwie pięć miesięcy z hakiem. Ale mają też problem: mieszkając w Niemczech nie mogą zaimportować sobie jakiegoś taniego gruzu z Niemiec. Zupełnie jak bieszczadzki góral, który przed swą codzienną harówką nie może uciec w Bieszczady.
Tak, wiem – gadam bzdury, bo Niemiec jak najbardziej może jeździć tanim gruzem po innym Niemcu i nie musi go nawet importować. Dziś – poniekąd tak, choć utrudniają to coraz ostrzejsze restrykcje (pseudo)ekologiczne. Kiedyś było jednak jeszcze gorzej: otóż za naszą zachodnią granicą żyją jeszcze ludzie, którzy w młodości realnie zarabiali znacznie mniej niż my teraz i walczyli z reglamentacją podstawowych towarów, jak w późnym PRL. Gdy zaś nastał wolny rynek, nie mogli nawet przytargać na lawecie rozbitka od Niemców – ponieważ to oni byli Niemcami i nikt na kontynencie nie miał lepszych aut używanych. Bo na dobrą sprawę, to nikt nie miał żadnych.
Czytaj więcej ›
