PRZEJAŻDŻKA PO GODZINACH: DWA ZABYTKI

48 Comments on “PRZEJAŻDŻKA PO GODZINACH: DWA ZABYTKI”

1. Mój egzamin na prawko był na takim właśnie czerwonym fiaciku. Z kursu miło wspominam ciemnozielonego 1.0 3D sprowadzonego z Niemiec. Dla mnie pojazd wówczas optymalny

   • Przedlift ale 3d. Klamki w 3d robią robotę

     • Tak, były wpuszczone w obrys nadwozia. Wtedy to był wielki bajer, ale też lekki problem w razie wypadku, bo trudniej było szarpnąć przyblokowane drzwi.

     • no nie wiem czy nie łatwiej jednak szarpnąć za rant drzwi w tym wgłębieniu, czy za plastikową klamkę która się urwie 🙂

       ps: mój ojciec kiedyś dachował Unem służbowym 1.4 którym wracali z warszawy jak jeszcze nie było autostrady oczywiście i w nocy im wyjechał ponoć ktoś traktorem jak zapierdzielali przez którąś wioskę i przy próbie jego ominięcią, a raczej już przy próbie wyprostowania po wyminięciu opona spadła z felkgi i Uno się wywróciło do góry kołami i tak szurali dachem po asfalcie aż się zatrzymali, potem wysiedli, przewrócili Uno z powrotem na koła, zmienili koło i wrócili, w sumie to się nic nie stało, tylko dach i bok był do malowania, no i klamki do wymiany bo je ścięło, nie pamiętam czy szyba pękła, ale możliwe że nie bo w Unie jest na uszczelce a więc trochę to kompensuje naprężenia, ale za to łatwo wypada 😉

   • Za tzw. moich czasów wszyscy chcieli zdawać na Uno, bo ono podpadało pod polonezowskie wymiary “garaży”, łuków, itp. na placu manewrowym, a było dużo mniejsze. Ja akurat zdawałem Poldkiem, ale ludzie zdający na Uno bardzo się cieszyli.

2. Zmiana charakteru na budżetowy to normalna rzecz w długo produkowanych modelach kiedy równolegle wchodzi do produkcji następca, który naturalną koleją rzeczy jest nowocześniejszy i droższy, więc konkurencja ze strony poprzednika, jakkolwiek skazana na porażkę, byłaby niemile widziana. Ten sam los spotkał Astry Classic, Octavię Tour, Peugeota 205 i Renault 5. Uno tyczy się to tym bardziej, że chociaż lifting odświeżył auto to przy Punto Uno wyglądało niemal jak zabytek.

   • Oczywiście, Astra F to kolejny taki przykład, ale mim wszystko w 1989r. takich sytuacji nie było wiele.

     • Astra F to po prostu najwspanialszy samochód jest i tyle 🙂
       ja się Szczepanie dziwię Tobie że jeszcze nie byłeś u mnie zrobić przekrojowy artykuł o Astrach F – miał byś do dyspozycji 4 różne do przejażdżki 🙂

     • Bardzo przepraszam – mieszkasz trochę zbyt daleko, a artykuł o Astrze F już był, tyle że nie testowy:

       https://automobilownia.pl/majstersztyki-reklamy-o-emocjach-inaczej/

3. Poliftowe, srebrne Uno turbo stoi od kilku lat na Starowiślnej; niedaleko poczty głównej. Wygląda na niezły egzemplarz. I ktoś nim regularnie jeździ, to widać. Ale jakby czytywał Automobilownię, to pewnie by się już odezwał.

   • Szczerze, to nie widziałem, ale też rzadko bywam już w centrum (niestety)…

4. Trzy lata miałem Uno z 2000 roku – żadne inne auto nie wzbudza we mnie tak wielu negatywnych wspomnień jak ten wynalazek. Wiele kilometrów nim nie nakręciłem a i tak nadzwyczaj wiele rzeczy zdążyło mi się w tym samochodzie zepsuć, rozwalić, rozsypać. 100 tysięcy oryginalnego, nie kręconego przebiegu wystarczyło zamkowi w drzwiach kierowcy, klamce pasażera, cięgnu klapy bagażnika wewnątrz, skrzyni biegów, mocowaniu przedniej wycieraczki, silniczkowi przedniej wycieraczki, silniczkowi tylnej wycieraczki i wielu innym rzeczom, które już wyparłem z pamięci, żeby się zepsuć bądź urwać. Przy okazji na nowej skrzyni pewnego dnia straciłem trzy biegi – coś się poluzowało i dopiero od trójki w górę można było używać przekładni, a jak była sprawna to i tak zmienianie biegów odbywało się jak w starym francuzie. Redukcja i w gaz – linka się blokowała na otwartej przepustnicy i trzeba było maskę w górę i ją poprawiać, żeby samochód chodził jak należy. Kumpel, który mi go sprzedawał mówił, żeby raz do roku zdejmować tylną lewą lampę i sprawdzać czy nie zebrała się w niej woda, ewentualnie ją wylać i podczyścić styki mimo, że była oryginalna, osadzona fabrycznie, wóz nie był tam puknięty. Nie wspominam o tym jak wnętrze mocno wyblakło, jak kierownica była mocno wytarta przy takim przebiegu, o przegniłych spodach drzwi, progach i sierpach, o tym, że w dwa lata nie miałem już dwóch cyferek vinu, bo rdza je zjadła wraz z kielichem.
   Jedynie łatwość prowadzenia, przestronność wnętrza, ergonomię (wielu narzeka na mikroskopijny przełącznik kierunkowskazów przed manetką świateł, ale ja szybko przywykłem) i pancerność silnika 1.0 fire pamiętam spośród pozytywów. Co do reszty – przesiadłem się wkrótce do 6 lat starszego Poloneza Trucka i dopiero zrozumiałem co to jest bezawaryjny i nie mający problemów z rdzą samochód. Po prostu wolałem nim jeździć, bo wiedziałem, że zawsze wsiądę, pojadę, wrócę i nic mi się nie rozwali po drodze. Osiem lat później vin na kielichu nadal istnieje w całości mimo jeżdżenia cały rok, a awarii tyle co na palcach jednej ręki. O Astrze F nawet nie wspominam, bo tam jest oczywiste, że wszystko działa, nic nie blaknie, nic się nie rozpada.
   Także Uno to jest dobry wóz do leczenia się z italofilii. Kupujcie stare Ople: też są proste i pozbawione prestiżu, a o wiele bardziej wdzięczne i solidniej wykonane.
   A, popielniczka w Unie jest tak umiejscowiona i ukształtowana, że idealnie spełnia rolę kieszeni na stare smartfony🙂

   • óno to jednorazowy wóz (jak typowy fiat z okresu lat 80-90) i to całkiem serio piszę – nie na darmo prawie tego nie widać obecnie na drogach (raz widziałem jedną sztukę w świętokrzyskim i jedną jeszcze patologicznego Clipa w małopolskim i przecierałem oczy ze zdumienia), a te co się ostały to jak są w ogłoszeniach to mają przebiegi poniżej 90-100 tysięcy kilometrów i od pierwszego właściciela (ale z nimi byłbym ostrożny, zwłaszcza jak właściciel-dziadek lubił palić sprzęgło 😉 ). A, no i był to swego czasu wdzięczny “pojazd” do katowania po wiejskich drogach – tani, tani i idealny do głupich zabaw w lesie czy w garażu; chyba nawet w jakimś programie dawno temu przecięli uniacza na pół, po czym osoba co to zrobiła (nie pamiętam kto) wsiadła w niego i odjechała XD

     • Zapomniałem jeszcze dodać, że w pierwszej serii nawet daszków przeciwsłonecznych nie potrafili zrobić jak trzeba i mają za długi narożnik od strony drzwi. Ja już nie pamiętam, ale one albo przy otwarciu albo zamknięciu kolidują z cykorłapką, problem rozwiązano robiąc chamskie załamanie na daszku, które się wygina przy kontakcie z łapką. Ktoś powie “ale to widocznie tak powinno być, bo pewnie w pozycji otwartej daszek lepiej chroni przed słońcem” – no o tyle lepiej, że w drugiej serii po prostu wycięli ten narożnik i daszek już się kończy w miejscu krawędzi tego załamania – jakby nie mogli tak od razu.

     • W Opolu bar Pierożek (tekst zawiera lokowanie produktu) używa do dowozów pierogów pod adres. Zajechane w 3 d… Ale jeżdżą

     • kolega który odkupił Żonki Uno zrobił na dowozach pizzy nim jeszcze 60tyś i jeszcze na Ukrainę sprzedał jak już zaczęło mocniej gnić

   • No tak jak mówiłem – opinie o Uno są bardzo podzielone. Niektórzy klną, na czym świat stoi, inni mówią, że nic się złego nie działo. Mógł to być rozrzut pomiędzy egzemplarzami, ale bez własnych doświadczeń nie mogę być pewny.

     • Ja, może się mylę, ale widzę w tym też kwestię perspektywy – pamiętajmy, że ten samochód to głównie lata 90. gdy ludzie je brali nowe z salonu, więc dla wielu to była przesiadka z maluchów, Syren, czy enerdowskich dwusuwów, a przy takich autach to faktycznie mogło sprawiać wrażenie wozu supernowoczesnego i niezwykle trwałego. Inne wspomnienia więc będą przeważać u takich ludzi, a inne wśród takich, którzy pierwsze doświadczenia z tym wozem mieli już po roku 2000 i później, gdy naród zdążył się oswoić z zachodnimi standardami jakościowymi w samochodach.

     • Masz oczywiście dużo racji, w wielu przypadkach mogło być dokładnie tak (“Żona była mi zawsze wierna, bo jak przez 18 lat zdradziła mnie tylko dwa razy, to to nie jest dużo” – cytat). Z tym że np. mój teść naprawdę nie naprawiał w Uno nic poza przednim zawieszeniem 🙂 Nie mówi, że “mało”, tylko że nic.

5. Uno pozbawiło mojego ojca i mnie jakiejkolwiek sympatii do Fiatów. Był to pierwszy porządniejszy zachodni wóz po maluchu. Ojciec początkowo zadowolony bo kosztował tyle co Polonez, palił połowę tego co polonez, a miejsca w środku dla małej rodziny na ówczesne realia dostatek, no i łatwość manewrowania i ogólnie obsługa nie wymagała znacznej siły. Cud i miód w pierwszym kontakcie. Był to jeszcze włoski egzemplarz, 93 rocznik 1.0 na gaźniku. Kupiony jako kilkuletnia używka i trzymany potem zdecydowanie za długo w domu. Co się w nim nie popsuło to głowa mała. Jako małe dziecko nauczyłem się budowy całego auta bo trzeba było ciągle z tym padłem jeździć po mechanikach. A to alternator padł, a to rozrusznik, a to kielich wpadł do bagażnika (tak, tak w 11 letnim garażowanym aucie). Ogólnie blacharka to była porażka w tym aucie, po 11 latach musiał przejść remont blacharsko lakierniczy, łatanie podłogi, wymiana progów, łatanie tych nieszczęsnych kielichów i lakierowanie całego auta prócz dachu. Silnik FIRE mimo że ogólnie chwalony to w naszym egzemplarzu wypluł uszczelkę pod głowicą. Ojciec z uporem maniaka ciągle naprawiał to auto mimo że wszyscy naokoło mu mówili żeby dawno je sprzedał. W końcu coś w nim pękło i dał się namówić na Skodę Octavię, od tej pory na Fiaty już nie może patrzeć po tym jak spróbował jak bezproblemowe potrafią być inne auta 🙂

   • Czyli Twój Tata najpierw kupił możliwie najtańsze w zamyśle najprostsze zachodnie autko zaprojekotowane w latach Ip. lat ’80 i wykonane w sposób najtańszy jak tylko się da w latach ’90, a potem kupił średniej klasy auto oparte na podzespołach najlepiej sprzedającego się auta w Europie, zaprojektowane w IIp. lat ’90 i zakupione w latach dwutysięcznych, zapewne w wesji TDI (po akurat z benzynowym silnikiem 1.6 Skoda Octavia paliła jak smok) – nic dziwnego, że zauważył dużą różnicę; podobnie jednak by ją zauważył, gdyby zamiast Uno ’91r. użytkowałby dostępnego w tej samej cenie średnio o rok starszego czyli z rocznika ’90: Forda Fiestę 1.1, Opla Corsę, nieco przestarzałego Renault 5 albo albo świetnego, ale w tej samej cenie znacznie starszego Peugeota 205 ’87r. lub wreszcie VW Polo Fox też z ’87r., które zresztą nawet nie miało 4 drzwi. Jest świetne porównanie poliftowego Uno, P205 i Samary w kapitalnej książce W. Karwasa “Czym jeździć? Cz.1” (polecam !), choć trochę nieuczciwe, bo Uno występuje tam w najsłabszej wersji silnikowej, a konkurenci w znacznie mocniejszych.

     Ja osobiście jako 20-latek marzyłem wówczas o 3-drzwiowym poliftowym UNO 1.4, w kolorze czarnym, z obrotomierzem, alufelgami i z czerwonymi paskami na zderzakach. Niestety, zamiast tego rozpocząłem eksploatację prawie nowego “wąskiego” Caro 1.6 GLE, którego komfort i przestronność (prawda, że w porównaniu do dotychczasowego PF126p) jawiły mi się prawie Mercedesem… Gdy wskutek kpin z mojego produktu FSO wsiadałem niekiedy przypadkowo na na chwilę nieśmiało do wyżej wymienionych “supermini”, w tym Uno, na powrót doznawałem zawsze klaustrofobii, narzekałem na pionowe siedzenie (z wyłączeniem R5 i P205, tam francuski komfort był zawsze zachowany) i ból brzucha po dłuższej jeździe; i zastanawiałem się, dlaczego dla tych nędznych 2 litrów na 100 km ludzie zgadzają się cierpieć ciasnotę. Tu jednak trzeba zauważyć, że raczej eksploatowałem samochody poza dużymi miastami.

     • Bezpośrednie porównanie Poloneza i Uno byłoby bardzo ciekawe.
       Z Poloneza pamiętam niski sufit, w Uno wydawało mi się, że miejsca na głowę było więcej. I na stopy, na szerokość, przynajmniej z przodu.

     • Oba modele już testowałem, więc mogę się wypowiedzieć:

       Polonez mimo wszystko praktyczniejszy, z większą przestrzenią pasażerską i bagażową. Prowadzenie na pewno łatwiejsze w Uno – potrzeba mniej siły, auto poręczniejsze i wygodniejsze. Zawieszeniowo też nowocześniejsze, jeździ przyjemnej, choć oczywiście daleko mu do ideału, bo to tania konstrukcja sprzed 40 lat (ale w latach 90-tych nie odstawała, a Polonez i owszem). Osiągi litrówki porównywalne z 1,6 GLI, tyle że przy lepszej kulturze pracy i zużyciu paliwa niższym o przynajmniej 1/3, jak nie więcej. Ceny Uno były trochę wyższe. Generalnie wybór trudny – jak już kilkakrotnie pisałem, kobiety wolały zwykle Fiata, a ich mężowie Poloneza 🙂 Wynik pojedynku zmieniał się w czasie, tzn. w miarę upływu lat Polonez systematycznie tracił rynek, ale nie tylko na rzecz Uno, bo równocześnie pojawiły się np. względnie nowoczesne modele Daewoo.

6. Kupiłem w 2004 roku czteroletnie Uno 1.0 z przebiegiem 70 tys. km i ujeżdżałem niecały rok zanim mi je ukradli. Auto było genialne – przestronne, wygodne, fajnie się prowadziło, miało świetny silnik, było jak na ówczesne standardy naprawdę przyjemnie wykończone (dużo miękkiej tapicerki). Niestety to czego doświadczyłem przez ten niecały rok sprawiło że odczułem pewnego rodzaju ulgę kiedy mi je ukradli – drzwi zdążyły skorodować (wszystkie cztery), zbiornik paliwa zaczął przeciekać (!), zawieszenie kwalifikowało się do gruntownego remontu, wysiadła tylna wycieraczka i ogrzewanie. W prawie nowym aucie!

7. Pod koniec lat 90-tych miałem takie poliftowe 1.4 i.e.S. Ależ to wtedy była maszyna. W porównaniu do ówcześnie jeżdżących zabytków był bardzo szybki, był bardzo przestronny i całkiem akceptowalnie palił. Nie da się ukryć, że w środku był dramatycznie tandetny, ale to wiemy dziś, wtedy to tak nie raziło.
   Co do korozji to niestety doły drzwi leciały. Auto zostało potem w rodzinie i wiem że z VIN-em też był jakiś problem, bo skorodował 🙂 więc coś na rzeczy musiało być.
   Poza tym raczej nie sprawiał problemów technicznych, nie przypominam sobie usterek. Poza jedną – auto kręciło ale nie odpalało. Winny był śniedziejący styk, który wywaliłem i założyłem taką skręcaną złączkę. Na drodze pomagało poruszanie tym kablem, kilku osobom pomogłem, które np. nie mogły odpalić auta na stacji benzynowej. Pamiętam szczególnie jedną sytuację, kazałem załamanemu i wątpiącemu panu kierowcy otworzyć maskę, ruszyłem tylko kabelkiem ( czego nie widział, siedząc w aucie) i kazałem odpalać. Auto od razu zaskoczyło, a gość był w szoku. Do tej pory bowiem już kilka razy musiał holować auto do mechanika i płacić spore kwoty za naprawę. Tymczasem przyczyna była banalna 🙂

   • hehe taka czarna spora kostka koło akumulatora z dwoma czerwonymi kablami? to zawsze tam nie łączy i zawsze to lutowałem na stałe 🙂

8. Trudno odmówić Uno nowoczesności w chwili premiery ale patrząc przez pryzmat czasów gdy konkurowało w Polsce z Polonezem, jak nienawidzę Polonezów , tak mając wybór Uno vs. Polonez – pewnie długo bym, się zastanawiał. Z jednej strony niższe koszty utrzymania Uno , z drugiej – bałbym się tym jeździć. Kiedyś w firmie mieliśmy służbowe Uno (czyli wtedy pewnie 2 -3 letnie) które stojąc na światłach dostało z tyłu od lanosa. W lanosie poszły przednie lampy i tyle. Uno poszło na żyletki bo dach się załamał a do tego w chwili kolizji pękły oba oparcia przednich foteli (jechały dwie osoby)

9. nooo, to ja się mogę wypowiedzieć, bo Uno kupiłem mojej jeszcze_nie_żonie, wcale nie na złość 😉
   Uno to było też włoskie 94r 1.0 fire na gażniku – takie same jak to czerwone, ono też ma tam gaźnik, z tym że żonki było 3 drzwiowe i srebrne, kupione po zmarłym dziadku kolegi z przebiegiem niecałe 70tyś, ogólnie wyglądało niemalże jak nowe i kosztowało 1500zł więc trochę więcej od gołej pensji (która wtedy wynosiła jakieś 1200zł)
   ogólnie nie chciałem Una, tylko Cinquecento, ale 900tki kosztowały wtedy minimum 2500zł a 700tka to tragedia, no a że trafiło się to na prawdę zdrowe Uno to kupiłem, ale szybko pożałowałem, bo psuło się tam coś co chwilę, z początku nic poważnego, ale ciągle jakieś upierdliwostki, szczególnie dla dziewczyny, najgorsze było dla niej ręczne ssanie, ale w końcu się przyzwyczaiła kiedy go wyciągać kiedy nie, zawieszenie co roku musiałem robić, no po prostu tragedia jakościowa, no i hamulce… te zaciski przednie jak w Dużym Fiacie, to ciągle trzeba było rozbierać i czyścić bo trzymały i się grzały i ledwo jechał, zresztą on u nas z dużej góry zazwyczaj na luzie zwalniał, dopiero jak wymieniłem zaciski na Cieniasowe (oraz tarcze, bo Cieniasowe są większe) to zaczęło to dobrze hamować i nie zacinać się), a z prowadzeniem to zawsze było beznadziejne, zbieżność ustawiałem sam ale i w dwóch stacjach i zawsze było źle, na śliskim pływało po drodze, strasznie nie lubiłem tym jeździć, skrzynia się raz zacięła tak, że wsteczny przestał wchodzić, pojechałem po żonkę, wypchałem je i wróciłem (a ona moim Cieniasem wtedy już) i jak dojechaliśmy do domu to na podwórku wsteczny już wchodził, i co ciekawe nigdy więcej się to nie powtórzyło…
   choć niewiele później wydmuchnęło UPG gdzie silnik miał z 75tyś i jak zdjąłem głowicę to zobaczyłem ryski na cylindrach, niby nieduże, ale tłoki po wyjęciu też były przytarte a że miałem już serdecznie dosyć tego beznadziejnego zespołu napędowego to kupiłem drugie Uno, tym razem już specjalnie 900tkę, rozbitą ale jak nową z 2001r co miała z 60tyś przebiegu i przełożyłem cały zespół napędowy, wiązkę, komputer i wszystko co było inne i od tego momentu Uno zaczęło być całkowicie niezawodne

   PS: Uno 1.0 na gaźniku pali 9l benzyny i to przy spokojnej kobiecej jeździe (mi by pewnie z 12 paliło), 900tka pali tyle samo, i tak podobnie jeździ, różnica mocy jest niemalże niedostrzegalna, ale za to jest kompletnie niezniszczalna

   Co do rdzy – tragedia to jest w Unach z Polski, we włoskich to jest tak umiarkowanie, ja w tym Żonkowym zrobiłem pełną konserwację z profilami zamkniętymi w szczególności, bo wiedziałem jak to przeokropnie gnije, także to nasze w zasadzie przez jakieś 6 lat nie zgniło (dopiero delikatnie zaczynało), gdzie dwóch kolegów z pracy miało Una polskie i oba już miały po jednym remoncie blacharskim (progi, nadkola, doły drzwi wspawywane) a i już kwalifikowały się do kolejnego remontu. w jednym z nich vin też już wygnił i kolega jeździł do rzeczoznawców na nabicie nowego numeru.

   ps. Żonce założyłem licznik z obrotomierzem z Una 1.5 które rozbite gnił taki “nadworny firmowy mechanik” tej firmy w której wtedy pracowałem, miało też fajną brązową deskę i wnętrze ale za to wnętrze chciał jakieś chore pieniądze, chyba z 300zł (gdzie wtedy już całe uno było warte 500) a licznik jakoś za 20 sprzedał 🙂

   • zapomniałem jeszcze o jednym Unie, a mianowicie 1.4i.e van które miałem w robocie, to Uno szło jak szatan, nawet na dwójce jeszcze z piskiem szło, ale paliło coś koło 15l, pełny bak nie starczał żeby pojechać do Warszawy i wrócić, a bak tam ma coś koło 45l, a do Warszawy jest 160km 🙂 no ale to był służbowy samochód, a że tak fajnie szedł, no to gaz się cisnęło do oporu z chęcią i przy każdej sposobności 🙂 i chyba każdy nim tak jeździł i silnik sobie nic z tego nie robił, tylko go w końcu sprzedali jak się zczaili ile na wachę idzie kasy 😉 gdzie prawie połowę taniej było pojechać Masterem 2.5TD 🙂

     • Nie wiem, jak to auto było eksploatowane albo do jakiego topnia zajeżdżone, bo zazwyczaj w trasie litrowe Uno schodzi poniżej 6, a 1,4 jest prawie porównywalne. No ale domyślam się, jak to mogło być 🙂

     • nie no to 1.4 zajechane na pewno nie było bo szło jak wściekłe i nie dymiło, zresztą to był prawie nowy samochód firmowy, miał może max 10 lat, czyli nowy 🙂 po prostu nikt tym delikatnie nie jeździł 🙂

     • Jak pisałem miałem 1.4 i.e.S i faktycznie auto szło jak wściekłe, ale trudno mi sobie wyobrazić spalanie 15 litrów. Mój palił w granicach 7-7.5 litra. Bardzo regularnie i bardzo równo, zawsze tankuję do pełna i przeliczam faktyczne zużycie.
       Inna sprawa, że ja raczej nie wyciskałem z niego soków 🙂

10. Mój nauczyciel od plastyki w podstawówce miał przedliftowe UNO Sting i w 1989 r. stojąc pośród maluchów i 125p robiło naprawdę duże wrażenie – to był taki prawdziwy powiew wielkiego świata.

    • Powiew wielkiego świata Uno dawał w filmie Kingsajz, gdzie prześliczna wówczas młodziutka Kasia Figura jeździła nim na pokazy mody do Pałacu Kultury.

      Był to czerwony model przedliftowy, nowiutki, błyszczący pachnący Europą; egzemplarz musiał być kupiony w Pewexie za dolary i w zdychającym końcowym PRL-u robił piorunujące wrażenie.

      • Nie mam na ten temat żadnych informacji, ale być może takie Uno było po prostu pod ręką? Dziś wszystko robi się poprzez tzw. “product placement”, ale wtedy reżyser często podpierał się samochodami czy innymi przedmiotami należącymi do kogoś z ekipy albo znajomych (patrz Stanisław Bareja i jego słynny Mercedes spalony na planie “Zmienników”). Bywały nawet przypadki, że znajomi reżysera kupowali np. zrujnowany dom za bezcen, po czym remontowali go sobie z budżetu filmu, jako jeden z plenerów. A dom potem zostawał 🙂

11. Jakoś nie przekonuje mnue, że Fiat ogołocił uno z okazji modernizacji mimo iż do premiery następcy trzeba było czekać jeszcze 6 lat. Dla mnie to popularny samochód o niestety 0 poziomie bezpieczeństwa- gdzies na yt mozna znalezc stary fragment programu z telewizji BBC, gdzie pokazano jak sklada sie niczym tekturowe pudlo po kolizji z mercedesem.
    Należało by dodać, że Uno produkowała w Indiach firma Premier (na licencji) jednak bez wiekszego powodzenia ( w tym samym czasie w gamie mieli model 1100D oraz 124- przepasc miedzy produktami byla ogromna). W Jugosławi bazował na nim model Florida.
    Ciekawe plany miały władze PRL, gdzies kolo 1988r. zawarto umowe z Fiatem na produkcje zmodernizowanego UNO (byc moze stad pozostal ubogi lifting przewidziany pierwotnie na kraje RWPG). FSO mialo miec wylacznosc na produkcje oraz nowe wersje nadwoziowe: sedana (jak argentyński Fiat Duna) oraz kombi Elba ( włoskie Innocenti)- gdzies w Polsce widzialem egzemplarz w kolorze wiśniowym. Umowe po kilku dniach zerwano ze strony PRL.

    • Niestety tak wtedy było – czytam właśnie o Micrze K11, która była prawie 10 lat młodsza, a w teście Euro NCAP dostała dwie gwiazdki. Małe auta z poprzedniego stulecia zawsze składały się jak harmonijki…

12. Uno – pierwszy samochód jakim powoziłem 🙂
    Po wypadku Polonezem 1.4 na początku 2000 rodzice kupili Uno w wersji ABC (absolutny brak czegokolwiek – tylnej wycieraczki a nawet drzwiczek schowka…). Przy odbiorze obok stała Alfa 156 😀

    Silnik nie pamiętam, 899 albo 903 ccm, w każdym razie wg dowodu miało toto całe 39 koni i wbrew pozorom jakoś się przemieszczało.

    Prawko zdałem chyba w 07. Więc Uniacz był wtedy ani nowy ani stary. Prowadziło się to całkiem przyjemnie, opony 135 zapewniały przyjemny poziom nadsterowności na długich łukach, drogą hamowania (przy ostrym hamowaniu w chamskim 4 kołowym poślizgu) porównywalna z tankowcem…

    Miejsca na głowę więcej niż w Polonezie, na nogi porównywalnie więc tu duży plus. Bagażnik w praktyce w zupełności wystarczający dla 4 osobowej rodziny.

    Z rzeczy mechanicznych – silentbloki zawieszenia padły szybko. Przedni zderzak odpadał na parkingach przy kontakcie z krawężnikami bo był nisko i z szajsowatego plastiku – 3 wiec byl latany w technologi trytytkowej. W ramach tuningu radio Pionier zostało zastąpione Sonym wyjętym z rozbitej przez dziadka Almery (ten człowiek rozbijał każdy samochód jaki posiadał). Raz się przegrzał, bo wtyczka od włącznika skorodowała inwymagala czyszczenia. Szczotkotrzymacz w alternatorze szlag trafił. No i ojcu w trasie wypaliło uszczelkę pod głowicą (chociaż wtedy ja już używałem 301 a po 300 tys. i końcu lisingu do Astry G dołączył Ceed i Uniaczowi została rola trzeciego pojazdu zapasowego, rzadko używanego).
    Po naszym egzemplarzu nawet nie było widać korozji – co nie znaczy, że jej nie było. O ile na krawędziach drzwi zaczynała się pojawiać ruda to z przodu łączenie podłogi z progami zdążyło przestać istnieć na długości spokojnie z pół metra.

    Także tego, sentyment sentymentem, pakowność i frajdę (to subiektywne) z jazdy na plus, ale trwałością Uno raczej nie przewyższało produktów FSO (firmowy Truck chyba lepiej znosił próbę czasu, i to mimo eksploatacji przez pracowników), więc ostateczna ocena między 3 a 3+

13. znalazłem zdjęcia Żonki Una 🙂
    po zakupie:
    https://zapodaj.net/images/72ef6174e9271.jpg
    orginalny silnik 1.0 fire z gaźnikiem: (już po założeniu gazu)
    https://zapodaj.net/images/d36dcf07eb836.jpg
    po wymianie na 900tkę na wtrysku:
    https://zapodaj.net/images/094b0500730dc.jpg
    przy sprzedaży kilka lat później: – nie zgnił 🙂
    https://zapodaj.net/images/c8b96ea3fe0c8.jpg
    https://zapodaj.net/images/7247f7491f86d.jpg

    • Wielkie dzięki – stare zdjęcia zawsze mile widziane, zwłazcza rodzinne!!

14. Uno II pamiętam jako całkiem popularny pojazd czasów dzieciństwa, pełno ich było, ale mam wrażenie, że występowały jedynie w trzech kolorach – niebieskie, czerwone i białe. Były jakieś jeszcze?

    Za to Uno I nie pamiętam wcale – tak, jakby zupełnie ominął je szał importowy początków XXI wieku. W zasadzie, o tym że było jakieś inne Uno, to dowiedziałem się z prasy motoryzacyjnej, kiedy powoli stawało się youngtimerem.

    Zastanawiam się – faktycznie Uno I było u nas tak niepopularne, czy raczej po prostu go nie zapamiętałem?

    • Ja pamiętam jedynki z Polski, ale z czasów, których Ty pamiętać nie możesz. A co się z nimi stało później, to chyba się możemy domyślać.

      • jedynek zawsze było mało, bo ich nie produkowali w Polsce, a jeśli chodzi o gnicie, to jedynki gniją o dziwo dużo mniej

        nigdy za to nie widziałem w PL Uno 3 brazylijskiego, jedynie pojedyncze Clipy się zdarzały, a to też ciekawa kontynuacja historii, bo je jeszcze do niedawna tam produkowali
        https://www.thetruthaboutcars.com/2013/12/dispatches-do-brasil-grazie-mille-fiats-old-uno-is-dead-long-live-the-uno/

    • Zapomniałeś o kolorze szarym ;). Podobnie jak w Caro rzadkością były pomarańczowe klosze przednich kierunkowskazów- była to opcja?W PRLu trochę pewnie ich było, biorąc pod uwagę przytoczona prze ze mnie wcześniej chęć podjęcia u nas produkcji. W filmie “Kingsajz” wystapił czerwony egzemplarz pierwszej generacji.

      • O właśnie, pomarańczowe klosze to dobre pytanie. W Uno ich specjalnie nie pamiętam, w Caro faktycznie były – tylko nie wiem, to wczesna produkcja, jakaś opcja, “takie mieliśmy na magazynie”? Były chyba też w Tipo, ale Tipo nigdy nie było u nas specjalnie popularne – w sumie pamiętam je głównie dlatego, że mój dziadek je miał.
        Pamiętam, że Passat B5 w pierwszym roku produkcji występował z pomarańczowymi kloszami – potem miał już białe.

15. Jaki przy poprzednim artykule pomnikowym o Uno, to i teraz się wypowiem 🙂
    Cztery w sumie Una się pojawiły w najbliższym otoczeniu, zawsze jako samochody już wiekowe. Mk1 1.3 Superdiesel było kupione zgniłe i zgniło jeszcze bardziej, tak że VIN odgnił, ale 4.5l/100km było zawsze. Mk1 1.0 FIRE jest obecnie w remoncie i w trakcie swapa, ale odwiedziło fabrykę w Mirafiori z której wyjechało.
    Ja teraz jeżdżę jako daily poliftowym 60S ’93 (1.1 FIRE) na gaźniku, sprawuje się świetnie, choć po 60kkm i 4 latach jazdy na co dzień i na wszelkie wakacje doły drzwi faktycznie się zarudziły. Ale jeszcze bez tragedii, w tym roku idzie ich remont i żółte tablice. Proponowałem zresztą też przejażdżkę szanownemu Autorowi, ale się spóźniłem 🙂 (nie szkodzi, inne auta się smażą)
    Kolega ma 45S ’94, pierwsza polska produkcja, nadal gaźnik, i niestety widać że (tak jak pisali przedmówcy) blacharka w polskich jest znacząco gorsza, mimo mocno niższego przebiegu w stosunku do 60S (75 kkm vs 130).
    Potwierdzam, oba w trasie na ekspresówce schodzą do 5,5l/100km.
    Oba są niemal całkowicie niezawodne mechanicznie, z wyjątkiem modułu zapłonowego w moim egzemplarzu, ale ten podzespół trzeba niestety trafić “dobry”, albo wymieniać.
    Rozebranie i nasmarowanie przednich zacisków hamulcowych uznałem już za “obsługę roczną” tego wozu, tak jak i zmiana oleju, i traktuję jako swoisty urok 🙂

    Podejrzewam, że im dalej w polskiej produkcji, tym gorzej było z jakością również wszystkich innych podzespołów, a i wcześniej we Włoszech bywały duże rozrzuty, i stąd tak skrajnie różne doświadczenia użytkowników.
    Co do jakości wykonania wnętrza, to odnoszę (subiektywne) wrażenie, że Lancia Y10 była znacząco lepsza, natomiast CC (mam Sportinga) jest gorsze, a też nie zauważyłem mocnej różnicy między Uno Mk1 i Mk2.

    W związku z powyższymi głównie pozytywnymi doświadczeniami nie jestem obiektywny, ale uważam, że jakby Uno było bardzo złe, to nie stałoby się najpopularniejszym modelem Fiata 🙂 Pozostaje więc tylko zacytować ś.p. Z. Łomnika, który kiedyś napisał: “Uno zawsze było i pozostanie samochodem wybitnym” 🙂

    • Było tanie, może dlatego popularne. Jakby nie patrzeć, Maluch czy Polonez też były bardzo popularne – a czy dobre? Niech każdy odpowie sobie na to pytanie sam. 🙂

      Mi Uno zawsze kojarzyło się z tanim przyrządem do przemieszczania się, podobnie jak Cinquecento. Charyzmy w nim za grosz, ale z pewnością w dużym stopniu przyczyniło się do zmotoryzowania Polski w latach dziewięćdziesiątych.

      • Cinquecento bez charyzmy? jechałeś kiedyś jakimś? tysiące Cieniasów (szczególnie Sportingów, ale i zwykłych poprzerabianych) ścigało się kupę lat w KJS-ach, one świetnie się prowadzą!