W epoce słusznie minionej największym marzeniem młodego człowieka było tzw. WŁASNE M.
PRL-owskie „M” miały swoje kody: dla jednej osoby (dziś powiedzielibyśmy „singla”, z tym że wtedy nie używano angielszczyzny) przeznaczone było M-1, czyli pokój z aneksem kuchennym. Dla pary bezdzietnej – M-2, to znaczy pokój z kuchnią. Dla takiej z jednym dzieckiem – M-3 (dwa pokoje z kuchnią), i tak dalej, do M-5 włącznie. Większych rozmiarów nie przewidywano, choć przecież wielodzietne rodziny były normą. Nie mówiąc o tym, że na własne M czekało się latami.
Potem ustrój się zmienił, a wraz z nim – priorytety młodych. W latach 90-tych moi rówieśnicy nadal marzyli o „własnym M”, z tym że dla nich bardziej od liczby pokoi liczyła się liczba cylindrów. Oczywiście, o jakieś prawdziwe M – z których najmniejsze nosiło numer 3 – było piekielnie trudno, więc większości musiały wystarczyć same napisy M-POWER. Wożących je E30-tek stało na moim osiedlu sporo.
Od tamtej pory minęło kolejne 20 lat. Polska poszła niesamowicie do przodu, a dodatkowo zyskaliśmy możliwość zarabiania za granicą. Skorzystał z tego między innymi jeden z naszych Czytelników, Aleksander, który od czterech lat pracuje w stolicy nowego polskiego województwa – województwa londyńskiego. Będąc entuzjastą automobilizmu bardzo ceni on logo M-POWER, z tym że ma przy tym szczęście posiadać egzemplarz prawdziwy, nie podrabiany. W dodatku należący do serii 6. Tak, Aleksander posiada własne M6 – a o takim luksusie w PRL nie mogły marzyć nawet największe i najlepiej ustosunkowane rodziny 😉
Nie żeby M6 było samochodem rodzinnym – ustawowych lokatorów dawnego M-4 może przewieźć wygodnie, ale na tym zdecydowanie koniec. Ciekawiej wygląda za to liczba cylindrów: jest ich tu bowiem aż dziesięć, z kolei turbosprężarek – zero. Zupełnie niedzisiejsza koncepcja.
Czytaj więcej ›
