W 1997r. w moim życiu miały miejsce dwa przełomy: w grudniu zrobiłem prawo jazdy i zacząłem jeździć samochodem, a kilka miesięcy wcześniej zamieniłem wysłużoną Amigę 1200 na tak zwanego aj-bi-ema.

Tak właśnie w ówczesnej Polsce mówiono na pecety: aj-bi-em. I to mimo że prawdziwych produktów firmy IBM w Polsce praktycznie nie było. Kupowało się chińskie podzespoły, skręcało wespół z jakimś doświadczonym kolegą, instalowało pirackiego Windowsa (każdy szanujący się guru informatyczny na pamięć znał odpowiednie kody aktywacyjne) i kopiowało ulubione gry. A w dziedzinie komputerowych gier największy postęp miał miejsce właśnie w latach 90-tych.

Jak pisałem już wielokrotnie, moja komputerowa świadomość została ukształtowana przez Amigę, której użytkownicy wręcz nie znosili się z pecetowcami, niczym kibice Cracovii i Wisły (choć przy zachowaniu nieco bardziej cywilizowanych środków wyrazu). To faktycznie był znakomity system, bijący na głowę całą konkurencję, lecz niestety, wytwarzany przez marketingowych ignorantów. Po bankructwie producenta (1994r.) konieczność przejścia do wrażego obozu PC była już tylko kwestią czasu. Ja czekałem jeszcze trzy lata, przy czym bezpośredni impuls dał mi nowy, dziwaczny wynalazek zwany Internetem i będący – jak wtedy mówiono – bezużyteczną zabawką dla komputerowych maniaków. Po wpięciu kabla do gniazdka telefonicznego wykręcało się numer 20-21-22, słyszało parę dziwnych pisków i… w teorii dało się połączyć z zalążkową formą sieci www, serwerem poczty elektronicznej albo prymitywnymi chat-roomami, jednak w praktyce była to rzeczywiście bardziej sztuka dla sztuki niż coś praktycznego. Modemy osiągały szybkości transferu rzędu kilku kB/s, a korporacyjne stronki – np. producentów samochodów – ładowały się po kilka minut i nie oferowały nic poza podstawowymi danymi technicznymi produktów i ich obrazkami wielkości znaczków pocztowych. Każdy szanujący się samochodziarz znał na pamięć znacznie więcej szczegółów, a papierowy katalog Samochody Świata oferował też więcej zdjęć, w lepszej rozdzielczości i większym rozmiarze. Nawet cenowo wypadał nieźle, bo za połączenie z Internetem płaciło się jak za rozmowę lokalną, według zwykłej stawki Telekomunikacji Polskiej (operatorzy nie oferowali jeszcze darmowych minut, nawet miejscowych). Nie mówiąc o blokowaniu linii całej rodzinie, w której nikt nie miał przecież żadnej komórki (a nawet jeśli, to połączenia kosztowały krocie, więc nie dzwoniło się z niej siedząc w domu). Musiało minąć jeszcze ładnych parę lat, zanim domowy komputer stał się prawdziwym oknem na świat. Na razie służył mi do tego samego, co wcześniej: czasami do redagowania prostych tekstów w edytorach (np. pierwsze cenniki i ulotki w firmie taty, reklamujące ofertę tak zwanego „kontyngentu bezcłowego”, składałem osobiście w amigowskim edytorze Wordworth), ale przede wszystkim do grania. A tutaj żywiołowy rozwój platformy PC dawał niesamowite możliwości.

Czytaj więcej ›