„Królom wolno wszystko” – po rosyjsku „Все Могут Короли„. Tak brzmiał tytuł piosenki Ałły Pugaczowej, która w 1978r. wygrała Grand Prix na festiwalu w Sopocie.

Nagroda dla radzieckiego wykonawcy w kraju socjalistycznym nie była niczym dziwnym, jednak w tym konkretnym przypadku nie została przyznana dla uczynienia zadość politycznej poprawności. Pugaczowa zebrała spontaniczne oklaski, bo była autentycznie utalentowana, a zaśpiewała bardzo odważnie, wręcz brawurowo, z wielkim zacięciem aktorskim – w sposób nieczęsto spotykany w czasie i miejscu, w którym funkcję wszechwładnego króla sprawował Leonid Breżniew. Co więcej, tekst piosenki – dość łatwy do zrozumienia nawet przy powszechnej wówczas w Polsce, podstawowej znajomości rosyjskiego – dawał się wieloznacznie interpretować. Opowiadał o monarchach, którzy dzierżą absolutną władzę i decydują o losach świata, ale nie są szczęśliwi, bo nie mogą się żenić z miłości, a jedynie z klucza politycznego. Co miało głęboką wymowę w kontekście występu radzieckiej artystki przed polską publicznością, od zawsze nawykłą do doszukiwania się politycznych podtekstów  w każdym rodzaju sztuki – nawet w rozrywkowej piosence albo wierszyku dla dzieci.

Samej Pugaczowej wolno było może nie wszystko, ale naprawdę wiele. Do dziś pamięta się, że przed swym występem w Sopocie po chrześcijańsku się przeżegnała, co wywołało furię na Kremlu. Za ten gest ukarany został jednak… reżyser festiwalu, Jerzy Gruza, bo Pugaczowej ukarać nie wypadało. W swojej ojczyźnie była tak popularna, że mogła obrażać się na partyjnych dygnitarzy i trzaskać drzwiami w ich gabinetach, a potem za „nieporozumienie” przepraszał ją jeszcze osobiście minister kultury ZSRR.

Artykuł nie będzie jednak o piosenkarce, a o samochodach. Samochodach kremlowskich królów, którym wolno było wszystko.

Czytaj więcej ›