Ostatni artykuł miał opowiadać o zapomnianych samochodach popularnych, czyli w zasadzie nudnych (bo popularne nie-nudne rzadko bywają zapominane). Ponieważ jednak ostatecznie skoncentrowałem się tylko na jednym z nich i doszedłem do wniosku, że i o innych będzie się dało zrobić osobne wpisy, to zaległe KONFRONTACJE – te, które właśnie czytacie – mają temat w pewnym sensie przeciwny: luksusowe samochody plebejskich producentów.

Różne bywają kryteria zaliczania poszczególnych marek do grona bardziej lub mniej prestiżowych. Ja jestem zdania, że panujące wśród gawiedzi stereotypy mniej więcej odzwierciedlają faktyczny stan rzeczy z czasów, kiedy dane społeczeństwo uczyło się motoryzacji, to jest weszło na ten etap rozwoju gospodarczego, na którym większość obywateli może sobie pozwolić na zakup własnego auta. Ukształtowane wtedy opinie są potem powtarzane latami, bo ludowe mądrości z natury wykazują niezwykłą żywotność i odporność na wszelkie przemiany w otaczającym nas świecie. Tym razem nie będę się rozwodził nad tym, dlaczego np. logo Volkswagena uchodzi tu i ówdzie za szlachetniejsze od Peugeota albo Fiata, a wszelkie firmy dalekowschodnie jeszcze całkiem niedawno budziły wyłącznie „tanie” skojarzenia. Budziły to budziły, nie czas drążyć temat. Ważne jednak, że czasami wypuszczały na rynek coś zupełnie nie ze swej przydziałowej, niskiej półki.

Tradycyjnie przygotowałem po jednym samochodzie z każdego z głównych, automobilowych krajów, ale z różnych epok, tym razem włącznie z przedwojenną. Wszystko uszeregowane alfabetycznie, żeby nikogo nie faworyzować.

Oprócz opisów czeka na Was jeszcze ankieta – serdecznie zachęcam do głosowania.

Czytaj więcej ›