Na wiosnę 2005r., w swojej pierwszej poważnej pracy, zostałem wysłany na sześciotygodniowe szkolenie do Szkocji. To była moja pierwsza wizyta na Wyspach i pierwszy kontakt z narodem uważanym za największych w świecie dusigroszy (chociaż w moich stronach mawiamy, że Szkoci to nikt inny jak krakowianie wygnani z miasta za rozrzutność 🙂 ).
Ze Szkotami pracowałem przez siedem kolejnych lat. W tym czasie nie zauważyłem u nich przejawów skąpstwa, w oczy rzuciła mi się natomiast ogromna niechęć do Anglików i nieprawdopodobna złość, jaką reagują oni na mylenie tych dwóch narodów. Dziś w Polsce jesteśmy już bardziej świadomi, ale w zasadzie do końca ubiegłego stulecia słowa „Anglia” używaliśmy jako krótszego i wygodniejszego synonimu „Wielkiej Brytanii” (teraz, jako światowcy, mówimy już raczej fachowo JUKEJ).
Nie powiem, zdarzało mi się Szkotów prowokować. Przykładowo, w jeden z weekendów gospodarze wzięli nas na wycieczkę do Aberdeen i pokazali tam między innymi pomnik Williama Wallace’a, szerzej znanego jako Braveheart. Z wielką dumą na głos odczytywali wypisany na nim cytat: „I tell you a truth, liberty is the best of all things, my son, never live under any slavish bond” („zaprawdę, powiadam ci synu – wolność jest najwspanialszą rzeczą, nigdy nie gódź się na żaden niewolniczy cyrograf„). Piękna myśl – odpowiedziałem – tylko dlaczego napisana po ANGIELSKU…? Szkoci zrobili takie miny, jakby chcieli nas zastrzelić, tylko szczęśliwie nie mieli czym. No ale to nie moja wina, że język szkocki zna dzisiaj mniej niż 1% Szkotów, chociaż nikt nigdy nie zabraniał go używać. Inaczej niż choćby polskiego, którym mimo to do tej pory posługuje się dokładnie 100% Polaków (tej refleksji wolałem już nie wypowiadać na głos…).
Z pensjonatu, gdzie mieszkaliśmy, do biura dowoził nas codziennie ten sam, wynajęty przez firmę taksówkarz. Mocno starszy, ale bardzo wesoły dżentelmen, którego dziewczyny z zespołu nazywały Panem Dzięciołem (jego nieodłączny uśmiech przypominał im kreskówkowego Woody’ego Woodpeckera), a który w młodości pracował jako wyścigowy mechanik Lotusa. Gdybym prowadził wtedy bloga, na pewno umówiłbym się z nim na dłuższą rozmowę, ale 10-minutowe dojazdy w kilkanaście osób (Volkswagenem T4) nie sprzyjały pogawędkom. O przeszłości kierowcy dowiedziałem się przypadkiem, w czasie jedynego dalszego kursu, właśnie do Aberdeen. Widząc, że rozmawia z petrolheadem, pochwalił się wtedy, że uczestniczył w drogowych testach prototypów Esprita (w czasie których po raz pierwszy w życiu przekroczył 150 mph – rzecz jasna, na publicznej autostradzie, z brytyjskim ograniczeniem do 70-ciu) i że poznał między innymi Jima Clarka.
JIMA CLARKA !!
„A wiesz jakiej narodowości był Jim Clark…?” – spytał mnie retorycznie Pan Dzięcioł. „Hmmm, British…?” – odparłem z udawaną, pseudowyspiarską flegmą… I znów ten sam błysk wściekłości w oku – mimo pełnej świadomości ewidentnej podpuchy z mojej strony… 😉
No dobrze, dość złośliwości. To normalne, że narody nie należące do klubu wiecznych zwycięzców rzadko miewają dystans do siebie i do swojej historii – wszak i my nie znosimy porównań do Rosjan, nie mówiąc już o myleniu nas z nimi. Ale znajomości z Jimem Clarkiem to Panu Dzięciołowi zazdroszczę.
Czytaj więcej ›
