GALERIA SŁAW: MISTER BRITISH ROADSTER

31 Comments on “GALERIA SŁAW: MISTER BRITISH ROADSTER”

1. “…w życiu nie ma wspanialszego uczucia niż gnać roadsterem z opuszczoną szybą czołową przez wilgotny las o świcie, widząc, słysząc i czując działanie wszystkich mechanizmów oraz otaczającej przyrody.”
   Rozumiem dobrze co autor tych słów miał na myśli. Jednak dokładnie to samo a nawet więcej daje jazda motocyklem, bonusem jest dodatkowa przyjemność z kładzenia się z maszyną w zakrętach potęgująca uczucie zespolenia. Tak więc stawiam motocykl wyżej w hierarchii.

   • idąc tą drogą, to wyżej stawiam rower, bo dochodzi do tego jeszcze bezpośredni wpływ ukształtowania terenu na nakład siły konieczny do przeżywania podróży, no i żaden silnik zakłóca odgłosów przyrody!

   • Wielu ludzi woli motocykle, ale ja na nie nie wsiadam – kompletnie nie moja bajka. Rozumiem i szanuję każdy gust, ale mnie dwa kółka w ogóle nie pociągają, a wręcz przeciwnie 🙂

   • Wyżej nie, ale zdecydowanie na równi. Motocykl daje jeszcze większy dreszczyk, bo obcowanie ze środowiskiem masz całym ciałem, ale jednak w naprawdę surowym roadsterze czujesz więcej techniki. Nie myślę tutaj o MX-5 (nawet NA) czy innych nowoczesnych roadsterach, bo w nich technika jest uładzona, nienachalna i schowana pod płaszczykiem komfortu. Myślę raczej o Triumphie Spitfire, jakim jeździłem sporo czy jegu podobnych wynalazkach (MGB, Sprite, Morgany). W takich samochodach czujesz każdą zmianę napięcia w karoserii, zmianę nachylenia drogi czy przyczepności, jeśli wjedziesz na kawałek asfaltu pokryty kurzem czy wilgocią. Na motocyklu również masz te wszystkie odczucia, ale dzięki zabezpieczającym Cię ciuchom i kaskowi – odbierasz tego jakby trochę mniej.
     Jak dla mnie, jazda 80-90 km/h Spitfire’em dawała znacznie więcej poczucia obcowania z naturą, niż ta sama prędkość na moim R1200 RT. Klasa, masa i nowoczesność motocykla na pewno dawała tu zaburzone wrażenia, ale nawet na wcześniejszym F650 GS czy Kawasaki 550 Zephyr, które nie zapewniały żadnej osłony przed wiatrem – te prędkości nie robiły wrażenia i nie dostarczały dreszczy.
     Dlatego w tej chwili przymierzam się do lekkiego enduro – Honda 300 Rally powinna dać mi frajdę podobną do Spitfire’a – szczególnie poza asfaltem.

     • @PoGOOD
       Karnij się XSR 700 – niewiele lżejsza od F’ki, ale jakoś taka lekka w obyciu się wydaje.

       Nie wiem jak tak Honda… ale zdaje się jak każdy mały endurak. Ostatecznie braknie mocy 😉

   • Zgadzam się jeśli chodzi o przyjemność samego obcowania z maszyną i “zespolenie”. Problemem motocykli jest to, że żeby przechylać się mocno trzeba jechać szybko.

     Ale relaksacyjna przejażdżka roadsterem z ukochaną po pięknym wybrzeżu, albo wspaniałych górach (przełęcze alpejskie!) bez ograniczających kasków oraz ciśnienia żeby jechać szybko jest również wspaniała.

2. Podoba mi się temat, historia i opisy. To ma moc i przemawia.
   Sam do dziś mam realnie surowe stare cabrio, dwuosobowe, sztywne, bez wspomagania i elektryki, z cienkim płóciennym daszkiem. Nieszczelnym zresztą( zatem podczas deszczu należy jechać żwawo, by uciec choć nieco od przecieków. Jechałem też podczas gradobicia..niezapomniane.Ale gdy zdejmę dach, odpalę po długim postoju, usłyszę chrapliwy dźwięk silnika twardo łapiącego rytm, moje serducho bije innym rytmem a oczy się świecą. Wystarczy kilkanaście km przejażdżki, a jest to nieopisany reset psychiczny i banan na buzi.Zdarzalo się i zdarza robić trasy po 1000 km i większe na raz, często , najczęściej bez dachu… To jest powrót do przeszłości…coś nieopisanego i jedynego . Jednym z piękniejszych wspomnień jest jazda w wysokich górach , w Niemczech, podczas lekkiego deszczu ( chwilowego ) i zapach świeżo koszonej trawy…obłędne, dodajmy do tego śpiew ptaków i specyficzny warkot silnika podczas przyspieszania na 2 ..3 biegu. I chcę się tego trzymać póki starczy sił i zdrówka. Jeździłem też bez dachu jesienią, w ciepłej kurtce , z szalikiem i w czapce…da się i też daje radosc. No, fakt ogrzewanie jest ale wiatr też. Pilotka skórzana też jest ☺️.
   Pozdrawiam sobie podobnych wariatów.

   • naprawdę masz Scirocco cabrio?

   • Mniej więcej coś takiego miałem na myśli 🙂

     Pozdrawiam wzajemnie!!

   • Nawet nie wiedziałem, że Scirocco wychodziły w wersji cabrio – to wersja fabryczna czy przebudowa typu Baur albo Bieber?

     • Hornstein, Bieber, Rieger… ale to takie niszowe, że nie wiem ile do dziś dotrwało

3. Ha, koncert rockowy to ładne porównanie. Urzekł mnie też fragment o odpadających częściach, tak bardzo po brytyjsku 🙂 A czytając ostatni akapit zastanowiłem się, jakie wrażenie by na mnie sprawił jakiś 40-letni samochód, skoro na co dzień jeżdżę 22-letnim.

   • 40-letni, czyli z 1981r.? To nie takie trudne, żeby się przekonać 🙂

4. Czyżby był posiadaczem ostatniego przedstawiciela tego gatunku?
   MR2?

   • wszyscy przywołują MX-5 jako ostatniego prawdziwego british roadstera

     • I najlepszego 🙂

5. Gatunek samochodów, które zawsze do mnie przemawiały i nigdy się nie odważyłem żeby kupić – jako człowieka słusznej postury zastanawia mnie jedynie jaki jest graniczny wzrost/waga, powyżej których nawet nie ma co się przymierzać do British Roadstera – wszak były one pierwotnie tworzone dla pokolenia wojennych niedoborów i żywności na kartki 😉

   • mam znajomego o wzroście >190 – jeździ pierwszą generacją MX-5, bardzo ją lubi i faktycznie patrzy ponad szybą….

6. Niema co aż tak przesadzać Szczepanie 🙂
   Dzisiaj też są ludzie, którzy nie boją się wybrudzić i nie straszne im są spartańskie maszyny – chociażby Offroad jest świetnym przykładem 🙂 świetna zabawa i ludzie, którzy w większości sami dłubią przy tych autach, zaryzykował bym nawet, że w dzisiejszych czasach więcej ludzi bawi się w Offroad niż w latach 40 jeździło tymi roadsterami 🙂

   a co do roadsterów, to Mazdą MX5 ściga się nawet mój sąsiad, dwa domy odemnie, bardzo fajny gość, zresztą wsadził tam silnik od jakiegoś Nissana, także wszystko kwestia środowiska w jakim się obracamy 🙂

   • Jasne, że ludzie są różni, ale statystycznie przekrój społeczeństwa wygląda zupełnie inaczej niż kiedyś.

7. Osobiście lubię kontakt z maszyną, nie przemawiają do mnie obecne samochody ale british roadster to z kolei przeciwny koniec spektrum. Coś w stylu: “prawdziwy mężczyzna nie je miodu tylko żuje pszczoły”, albo, jak to było w Dniu Świra, popija pastę po myciu zębów whisky.
   Cóż, kiedyś ludzie byli twardsi. Głównie dlatego, że słabsi umierali. Zresztą ci twardsi w większości też sporo szybciej schodzili z tego świata niż dzisiaj. I jakoś wcale im nie zazdroszczę.
   A, że gatunek wymarł… Współczesne itineracje (głównie Mazda MX5) są po prostu zbyt drogie. W nowej MX5 siedziałem; jest ciasno, mało miejsca, niewygodnie ale to by nie szkodziło, gdyby nie cena przekraczająca 140 tys. za, było nie było, zabawkę, bardzo niepraktyczną na dodatek i nie wygądającą wcale a wcale prestiżowo. Ilu chętnych się znajdzie?
   Moim zdaniem obecne auta (te ciekawsze, te “jakieś”) mają nie tyle cieszyć ile pokazywać status posiadacza. Te zwyczajne zaś, mają być jak pralki i lodówki: jedziesz z punktu A do B, wysiadasz, zapominasz, że jechałeś jakimś autem, jak po spojrzeniu w urządzenie z “Facetów w Czerni”. Z jednej strony było tak zawsze, z drugiej, no właśnie… Bywały kiedyś pojazdy tanie, proste i niepretensjonalne jednocześnie a stworzone by sprawiać radość z jazdy, z prowadzenia maszyny. Takich w zasadzie już nie ma. Sic Ford transit gloria mundi, czy jakoś tak.

   • JA tamtym ludziom też nie zazdroszczę trudności codziennego życia. Tyle że oni innego życia nie znali, więc tego nie żałowali, natomiast wspomniana przez Ciebie twardość umożliwiła im przetrwanie sytuacji, w jakich my umarlibyśmy z samego strachu. A niestety obawiam się, że takie sytuacje wcale nie muszą należeć do przeszłości – to raczej nasze pobożne życzenia, że pewne sprawy się nie powtórzą. A my nie jesteśmy na nie przygotowani, kompletnie. My padniemy z głodu kilka dni po przerwaniu regularnych dostaw do Biedronek. To mnie naprawdę przeraża, przede wszystkim dlatego, że dotyczy też mnie.

     A samochody kiedyś wszystkie był fajne. 2CV albo Fiat 500 cieszyły michę dokładnie tak samo jak Porsche. Na pocieszenie pozostaje to, że dziś stać nas, żeby kupić sobie takiego starocia tylko jako zabawkę weekendową – i tego się trzymajmy 🙂

8. Taaaak, kolejny bardzo ciekawy wpis na Automobilowni, w którym motoryzacja jest przyczynkiem do opisu szerszej rzeczywistości. Dożyliśmy czasów, gdzie najlepiej posiadać dwa samochody – jeden szybki, wygodny i oszczędny do poruszania się na co dzień, ale nie pozostawiający żadnych większych emocji nawet po jeździe z mocno nieprzepisowymi prędkościami, i drugi – w którym czuje się każdy kilometr prędkości więcej, głośny, twardy, z układem kierowniczym tak wrażliwym, że kichnięcie za kierownicą przy prędkościach autostradowych grozi śmiercią. Taki, który wręcz zachęca kierowcę do aktywnej jazdy i daje radość z każdego kilometra za kierownicą – wygoda pasażerów jest tutaj na drugim planie. Ale…pozostawiający w pamięci EMOCJE i prowokujący do tego, żeby jechać nie do konkretnego celu, a dla celu jakim jest czysta radość z jazdy. I tylko obawiam się, że prawo do jazdy bez umotywowanej potrzeby będzie coraz bardziej ograniczane w imię dobra enigmatycznej większości. Chciałbym bardzo mylić się w swoich przewidywaniach. Pozdrawiam serdecznie wszystkich Automobilownia- ków

9. Korekta obywatelska w trakcie czytania. Słowa z dwóch zdań chyba się pomieszały: “Healey stworzył proste nadwozie Silverstone, mieszczące się poniżej progu i zapłacić „zaledwie” 33,33% haraczu.” Czytam dalej.

   • Poprawione, dziękuję 🙂

10. Świetny artykuł, miejscami rozweselający, a miejscami wręcz wzruszający. Bardzo dziękuję.
    Tymczasem surowe roadstery – nie załapałem się na żaden “prawdziwy”. Kabriolety jakie miałem okazję zaliczyć były już wielce cywilizowane, bo takie się zrobiły wszystkie, już w końcówce lat 80-tych. Załapałem się jednak na samochód który daje pewien przedsmak – GAZ 69. Nigdy nie był szczelny, w końcówce użytkowania jeździliśmy nim niemal cały rok wyłącznie z małą pałatką nad przednimi siedzeniami. No i nie ma porównywalnej radości, jak położenie przedniej szyby i przejazd po lesie, zwłaszcza, że można wjechać właściwie wszędzie gdzie się chce (nie mówię o przepisach prawnych, tylko o możliwościach ;).
    Główna teza artykułu, o zmieniających się czasach i mentalności, jak najbardziej słuszna i przedstawiona wielce obrazowo. Jednak ludzkość stosuje pewne substytuty pierwotnej adrenaliny, a w związku z bogaceniem się społeczeństwa dostępne coraz większej rzeszy ludzi, podobnie jak wypoczynek w komforcie i bezpieczeństwie nad basenem w Hurghadzie. Brytyjskie roadstery odeszły w przeszłość, rzeczywiście, ale rozrywki typu skituring, himalaizm i alpinizm, rowerowy downhill, skoki spadochronowe, lotniarstwo są dziś nadzwyczaj popularne, choć nadal wiążą się ze sporym ryzykiem. Te wyczyny giną jednak w olbrzymiej masie popularnych “bezpiecznych” turystyczno – sportowych rozrywek, zatem są dużo mniej zauważalne niż brytyjskie roadstery w latach świetności, bo wtedy większość siedziała w domu / pracy, lub w najlepszym razie spędzała wakacje nad najbliższą rzeką przy piwie. Teraz wszystkie atrakcje są straszliwie masowe, więc te bardziej ekstremalne giną wśród nich całkowicie.
    Należy też zauważyć, że wielu rozrywek, w czasach panowania brytyjskich roadsterów, jeszcze nie wymyślono. Na spadek ich popularności może mieć wpływ także przegigantyczne wzmożenie ruchu samochodowego wszędzie. Co za przyjemność stać kabrioletem w korku? Nawet, dajmy na to, w tak pięknych okolicznościach przyrody, jak na Trasie Transfogarskiej (od czasu odcinka Top Gear jest tam w sezonie ruch jak na A1 między Łodzią a Warszawą).
    Czy zmiękliśmy jako społeczeństwo? Pewnie z wierzchu – tak. Ale gdy okoliczności (odpukać) przymuszą, być może z powrotem się samoczynnie utwardzimy. Człowiek jest dość elastyczny, jednak.

    • Jak zwykle, bardzo słuszne uwagi,

      GAZ 69 zapewne może dawać porównywalny kontakt z przyrodą, wierzę. Podobnie jak paralotniarstwo albo tzw. wingsuit, które są jednak bardzo ryzykowne.

      Cabriolet w korku to oczywiście żadna przyjemność, bo ogólnie korki to żadna przyjemność, w jakimkolwiek wehikule. Dlatego, mimo że jestem samochodziarzem do kwadratu, po mieście rzadko jeżdżę autem. Z tego samego powodu uważam, że najlepszym miejscem do cieszenia się jazdą nie jest Passo Stelvio ani Trasa Transfogarska, tylko np. małopolskie opłotki. Tam wąska, kręta dróżka przez wilgotny las jest zwykle pusta (przynajmniej w niedzielę przed południem). Trzeba tylko wiedzieć, gdzie ją znaleźć, ale to jest do ogarnięcia 🙂

      A człowiek elastyczny jest, to prawda. I bardzo kreatywny – ale niestety nie każdy. Kiedyś pewnych rzeczy uczyli nas rodzice i życie, w zasadzie od urodzenia. Dziś musielibyśmy się ich nauczyć w wieku dojrzałym i nie możemy być pewni, czy byśmy mieli od kogo i co najważniejsze – czy zdążylibyśmy 🙂

11. Życiorys Donalda Healeya bardzo ciekawy, ale jak dla mnie za dużo narzekania na obecne czasy – jak już napisali inni dzisiaj wszystko jest dużo bardziej dostępne a miłośnicy ekstremalnych doznań nie wymarli ( i tak jak prawdziwi mężczyźni z dawnych czasów nie boją się stanąć z wrogiem twarzą w twarz na polu walki i dalej mają niestety szansę do zaspokojenia swojej żądzy adrenaliny…).

    A że prosty samochód może dać masy frajdy to doskonale rozumiem, jak tylko wygram w totka kupię sobie UAZa 🙂

    • Tu nie chodzi o narzekanie, tylko o ukazanie kontrastu. Pod artykułem o Triumphie pojawiły się opinie, że ludzie wielbiący nieszczelne i głośne samochody są niespełna rozumu. Więc tym razem chciałem wytłumaczyć, skąd to się bierze – mianowicie z innych oczekiwań wobec życia i z innego przygotowania do znoszenia wszelkich trudów (oraz “trudów”).

      Kiedyś ludzie szli w góry na tydzień z całymi zapasami na plecach. Dziś wzywają GOPR, jeśli na asfaltowej drodze z Morskiego Oka zaskoczy ich niespodziewane zapadnięcie zmroku, i jeszcze mają pretensje, że odmawia się im uratowania życia. Takie historie zdarzają się w każdym sezonie. Nie dziwi więc, że ludzie nie rozumieją, po co komu auto bez dachu i okien.

12. Szczepanie, to ja Cie zapraszam na inną “ekstremalną” przejażdżkę surową maszyną:
    Kaczka 207 2.4D autolaweta, brak wspomagania czegokolwiek, diesel z rzędową pompą który nie przyspiesza i zagłusza wszystko już od 40km/h, v max 80km/h, ledwo hamujące hamulce, i ciężko kręcąca się kierownica, drzwi otwierające się same na wybojach i zakrętach, ale nie gdy chcesz wysiąść, i takie tam 😉 ale za to dojedzie na koniec swiata i wroci (pewnie już to zrobiło kilka razy w życiu) poczciwe ustrojstwo 🙂

    • Bardzo dziękuję 🙂 Jak tylko będę znów w okolicy, to się na pewno dogadamy 🙂